Wojciech Borzobohaty

Podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Armii Krajowej, pierwszy prezes Zarządu Głównego Światowego Związku Żołnierzy AK. Był synem Konstantego Franciszka herbu Jelita (1863-1927) i Marii Dominiki Szrejber (1873-1942). Miał dziewięcioro rodzeństwa m.in. brata Adama Borzobohatego i siostrę Kazimierę Radziszewską. W latach 1927-1930 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1930 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1930 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych Józef Piłsudski przydzielił do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej w Wilnie. W latach 1937-1939 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów został przydzielony do Dowództwa 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział mobilizacyjny do Dowództwa 36 Dywizji Piechoty (Rezerwowej) na stanowisko oficera operacyjnego. 7 września 1939 roku został ranny. 12 września został przydzielony do Oddziału III Sztabu Armii "Lublin". Na tym stanowisku pełnił służbę do kapitulacji armii w dniu 20 września, po zakończonej "pierwszej" bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. 27 września 1939 roku przybył do Warszawy, gdzie zastała go kapitulacja stolicy. Od pierwszych dni okupacji w Służbie Zwycięstwu Polski, następnie w ZWZ-AK. Pełni kolejno funkcje szefa Wydziału III Dowództwa SZP-ZWZ Okręgu Warszawa-miasto, szefa Wydziału III Sztabu Komendy Obszaru Warszawskiego ZWZ-AK, a od jesieni 1943 roku, w stopniu majora, szefa sztabu-zastępcy komendanta Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. We wrześniu 1944 roku awansował na podpułkownika. Od kwietnia 1945 roku był szefem sztabu delegata Sił Zbrojnych na Kraj, płk. dypl. Jana Rzepeckiego. Ponownie ranny i aresztowany w czerwcu 1945 roku. 12 grudnia 1945 roku Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. Prezydent RP, Bolesław Bierut, w akcie łaski zamienił mu karę śmierci na karę 10 lat pozbawienia wolności. Wolność odzyskał w 1953 roku, lecz dopiero 14 maja 1965 roku został zrehabilitowany przez Sąd Najwyższy. Pracował społecznie w Kole Historycznym i w Podkomisji Weryfikacyjnej Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację do Spraw Odznaczeń Żołnierzy byłego Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. Autor książki "Jodła" Okręg radomsko-kielecki ZWZ-AK 1939-1945 (1984). Współtwórca Stowarzyszenia Żołnierzy AK. Wybrany w maju 1990 na prezesa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej powołanego na Zjeździe zjednoczeniowym działających od marca 1989 krakowskiego Związku Żołnierzy AK i warszawskiego Stowarzyszenia Żołnierzy AK. Żonaty z Danutą Zofią Pulwarską, sierżantem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, odznaczoną Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Military, z którą miał syna Wojciecha.
Pochowany 17 stycznia 1991 roku w Warszawie. W uroczystościach pogrzebowych wziął udział ówczesny wiceminister Obrony Narodowej, a obecny Prezydent RP, Bronisław Komorowski.Prezydent RP Lech Wałęsa mianował go pośmiertnie generałem brygady i uhonorował Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.