Mendele Mojcher-Sforim

Mendele Mojcher Sforim (właśc. Szalom Jaakow Abramowicz) (1835-1917)
Pochodził biednej rodziny z Kopyl koło Słucka. Kształcił się w okolicznych jesziwach, a po ukończeniu nauki wędrował przymierając głodem. W Kamieńcu Podolskim trafił pod opiekę poety Abrahama Bera Gotlobera, który pomógł mu i zachęcił do pisania. Mendele Mojcher Sforim mieszkał następnie w Berdyczowie, Żytomierzu, gdzie kształcił się na rabina oraz w Odessie, gdzie kierował miejscową Talmud-Torą.
Pierwsze utwory pisał w języku hebrajskim. Debiutował w piśmie „Ha-Maggid” w 1856 roku. Około roku 1864 roku zaczął pisać w jidysz. W latach 60. i 70. powstały utwory prozatorskie: Dos kleyne mensthele, Fishke der krumer, Di klyatshe, Masoes Benyamin ha-Shlishi oraz dramaty: Di takse, Der Prizyv. Napisał także poemat o historii narodu żydowskiego Yudel. W latach 1875-1885 wydawał kalendarze („Der nitslekher kalendar”), z popularnymi opracowaniami dotyczącymi historii i nauk przyrodniczych. Zajmował się opracowywaniem i tłumaczeniem swoich dzieł na hebrajski lub jidysz. Jego ostatnim dziełem była ukończona tuż przed śmiercią autobiografia Shloyme reb Chayms. Zmarł w Odessie w 1917 roku. Był jeden z twórców nowoczesnej literatury jidysz, przez wielu określany mianem „dziadka literatury jidysz”.