Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Siedmiu ludzi wśród pingwinów", tymczasem o ludziach jest w tle, a o pingwinach za mało, żeby mogło to kogokolwiek usatysfakcjonować. Opowieść francuskiego naukowca i kierownika ekspedycji naukowej na Ziemi Adeli zaczyna się od trzęsienia ziemi - a przynajmniej zdarzenia porównywalnego na Antarktydzie, bowiem w pożarze ekipa traci główną stację badawczą i w ten sposób siedmiu, a nie czterech ludzi zmuszonych jest gnieść się w jednej niewielkiej stacyjce. Niestety, niewiele jest o samej ich pracy na białym kontynencie - nieco miejsca poświęcił autor ornitologowi i tytułowym pingwinom, ale ta popularnonaukowa czy wspomnieniowa książeczka to przecież nie miejsce na publikowanie wyników prac badawczych. Owszem, pojawia się trochę anegdotek i ciekawostek z życia codziennego w maleńkiej bazie wśród śniegu i lodu, ale we mnie pozostał pewien niedosyt, chociaż autor zastosował zabieg ze "Zdobycia bieguna południowego" Amundsena, to znaczy w jednym z rozdziałów oprowadzał czytelnika po stacji i przedstawiał zajęcia wszystkich członków ekspedycji. Najwięcej miejsca poświęcono jednak trudnej drodze na traktorach do zgliszcz spalonej stacji, aby zabrać pozostawione zasoby. Opis zmagań z lodem i warunkami pogodowymi w tej wyprawie oraz dwóch wyprawach badawczych nie jest może tak porywający jak zmagania Cherry-Gararda w "Na krańcu świata" - to naprawdę trudno będzie zakasować - i potrafi znużyć, ale bywały też i jaśniejsze momenty.