Podróżnicza - opowieść o pobycie 6 badaczy z Francji i Australijczyka na Antarktydzie. Badali ziemie Adeli, życie pingwinów, . Interesująca ze względu na rzeczowe uwagi z codziennego życia w ekstremalnych warunkach: opis przygotowania obozu, oraz wypraw z psami w jeszcze bardziej nieznane miejsca, prób stworzenia mapy tych ziem, utrzymania się przy życiu, gdy wszystko zależy od Ciebie bo cywilizacja jest tysiące kilometrów stąd. Dla współczesnych - daje wgląd w historię podobnych wypraw, trudności o których teraz nikt nie jest w stanie pomyśleć.

Podróżnicza - opowieść o pobycie 6 badaczy z Francji i Australijczyka na Antarktydzie. Badali ziemie Adeli, życie pingwinów, . Interesująca ze względu na rzeczowe uwagi z codziennego życia w ekstremalnych warunkach: opis przygotowania obozu, oraz wypraw z psami w jeszcze bardziej nieznane miejsca, prób stworzenia mapy tych ziem, utrzymania się przy życiu, gdy wszystko...

Mario Marret nie jest zbyt dobrym pisarzem – jego nieco przyciężki styl nie zachwyca a prowadzenie narracji (zapożyczone częściowo od Amundsena i sprawiające czasami wrażenie, że czyta się nieco podrasowany raport z wyprawy badawczej) nie pomaga przy wyrównywaniu braków literackich. Daleko Francuzowi do pełnych zachwytu nad naturą i jej tworami gawęd Arkadego Fiedlera, nie dorasta on również Centkiewiczom i ich dramatycznym opowieściom „ze śniegu i lodu”. Jego szef, Paul-Émile Victor, pisał świetnie o Grenlandii i Inuitach – w „Siedmiu ludziach wśród pingwinów” nie znajduję takich emocji. Być może Marret, jako filmowiec, lepiej potrafił uchwycić piękno antarktycznego świata na błonie filmowej, zgodnie z zasadą: jeden obraz mówi więcej niż tysiąc słów.

A mimo to książka ta jest miejscami ciekawa. Francuzi zdecydowali się na przezimowanie na Ziemi Adeli w bardzo niekomfortowych warunkach po utracie bazy głównej w wyniku pożaru. Należy docenić ich wkład w poznanie biologii tamtejszego ptactwa (w tym tytułowych pingwinów),pamiętając równocześnie o tym, że w latach 50-tych ubiegłego wieku nie wiedziano o tym zagadnieniu zbyt wiele. Uczestnicy zimowania kilka razy wychodzą cudem z opresji, jakie zgotowały im ekstremalne warunki klimatyczne. Mając sporo szczęścia, uniknęli poważniejszych obrażeń. Ich odwaga i zdeterminowanie zasługują na pochwałę.

Wyczuwam u autora jednak pewien dystans w stosunku do innych uczestników ekspedycji. Być może grała tu rolę świadomość, że cała siódemka chciała w przyszłości nadal brać udział w wyprawach podbiegunowych i Marret nie chciał się nikomu narazić. Również opisy zachowania zwierząt są raczej suche i rzeczowe. Zresztą zachowanie towarzyszy autora w stosunku do fok, sępów i pingwinów dalekie jest od afekcji. Docenia się wytrzymałość tych zwierząt i ich zdolność do przetrwania w straszliwym klimacie Antarktydy – ale brak w opisach tych stworzeń większych emocji.

Chyba najlepiej broni się ta książka jako dokument ludzkiej zdolności do pokonywania przeszkód, zawziętej wytrwałości w dążeniu w bardzo trudnych warunkach do raz obranego celu.

Mario Marret nie jest zbyt dobrym pisarzem – jego nieco przyciężki styl nie zachwyca a prowadzenie narracji (zapożyczone częściowo od Amundsena i sprawiające czasami wrażenie, że czyta się nieco podrasowany raport z wyprawy badawczej) nie pomaga przy wyrównywaniu braków literackich. Daleko Francuzowi do pełnych zachwytu nad naturą i jej tworami gawęd Arkadego Fiedlera, nie...

"Siedmiu ludzi wśród pingwinów", tymczasem o ludziach jest w tle, a o pingwinach za mało, żeby mogło to kogokolwiek usatysfakcjonować.
Opowieść francuskiego naukowca i kierownika ekspedycji naukowej na Ziemi Adeli zaczyna się od trzęsienia ziemi - a przynajmniej zdarzenia porównywalnego na Antarktydzie, bowiem w pożarze ekipa traci główną stację badawczą i w ten sposób siedmiu, a nie czterech ludzi zmuszonych jest gnieść się w jednej niewielkiej stacyjce.
Niestety, niewiele jest o samej ich pracy na białym kontynencie - nieco miejsca poświęcił autor ornitologowi i tytułowym pingwinom, ale ta popularnonaukowa czy wspomnieniowa książeczka to przecież nie miejsce na publikowanie wyników prac badawczych. Owszem, pojawia się trochę anegdotek i ciekawostek z życia codziennego w maleńkiej bazie wśród śniegu i lodu, ale we mnie pozostał pewien niedosyt, chociaż autor zastosował zabieg ze "Zdobycia bieguna południowego" Amundsena, to znaczy w jednym z rozdziałów oprowadzał czytelnika po stacji i przedstawiał zajęcia wszystkich członków ekspedycji.
Najwięcej miejsca poświęcono jednak trudnej drodze na traktorach do zgliszcz spalonej stacji, aby zabrać pozostawione zasoby. Opis zmagań z lodem i warunkami pogodowymi w tej wyprawie oraz dwóch wyprawach badawczych nie jest może tak porywający jak zmagania Cherry-Gararda w "Na krańcu świata" - to naprawdę trudno będzie zakasować - i potrafi znużyć, ale bywały też i jaśniejsze momenty.

"Siedmiu ludzi wśród pingwinów", tymczasem o ludziach jest w tle, a o pingwinach za mało, żeby mogło to kogokolwiek usatysfakcjonować.
Opowieść francuskiego naukowca i kierownika ekspedycji naukowej na Ziemi Adeli zaczyna się od trzęsienia ziemi - a przynajmniej zdarzenia porównywalnego na Antarktydzie, bowiem w pożarze ekipa traci główną stację badawczą i w ten sposób...