Tadeusz S. Jaroszewski

Książka mnie trochę rozczarowała. Liczyłem na to, że będzie to przewodnik po stylach, jakie stosowano w architekturze polskiej od XVIII wieku, ale niezupełnie tak się stało. Autor dużą wagę przyłożył do opracowania materiału fotograficznego i wyszukania przykładów architektury--np. klasycyzmu, neorenesansu w kostiumie francuskim, neobaroku, stylu dworkowego, neorenesansu niefrancuskiego itd., ale zupełnie brakuje tutaj wprowadzenia, gdzie opowiedziałby jakie są cechy charakterystyczne używanych stylów. Jak ktoś jest wnikliwy, to między wierszami znajdzie nieliczne takie informacje, np: - klasycyzm stanisławowski (i neoklasycyzm) wzoruje się na budynku pałacu w Łazienkach - neorenesans w kostiumie francuskim powinien mieć czterospadowe łamane dachy z wysokimi kominami - neorenesans polski powinien legitymować się obecnością attyki i mocnymi podziałami poziomymi fasady, ewentualnie korzystać z wzorców willi włoskiej - w stylu dworkowym cechą charakterystyczną jest czterokolumnowy ganek przy wejściu - neobarok powinien eksponować gięte szczyty, mansardowe dachy i specyficzne hełmy - klasycyzm w modernizmie nie przystaje do możliwości konstrukcyjnych stali; elementy dekoracyjne zostają zredukowane, np. kolumny do cylindrów Niewiele tego jak na 300 stron lektury :( Modernizm jest też bardzo słabo omówiony, nic o secesji, nic o art deco; pokazywane są fotografie kamienic w stylistyce okrętowej, a autor o tym ani słowa nie mówi :( Cóż, szukam dalej czegoś o architekturze XVIII i XIX wieku.