Najnowsze artykuły
ArtykułyFestiwal Literatury Azjatyckiej w Warszawie – listopadowe wydarzenie pełne kulturalnych atrakcji
4
ArtykułyZmarł jeden z najważniejszych arabskich pisarzy. Mówił o sobie jako o „Palestyńczyku z wyboru”
2
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Cicha lokatorka” Clémence Michallon1
ArtykułyWybrano debiut roku. Nagroda Literacka im. Witolda Gombrowicza dla Grzegorza Bogdała
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
1996
1996
1995
1995
1995
Pretorianin Thomas Gifford 
Powieść z tych które po opisie z okładki obiecują dobra akcję i intrygę. Znany dziennikarz bierze udział w tajnej operacji mającej za zadanie zabicie feldmarszałka Rommla. Jednak wszystko od początku idzie nie tak jak miało. W efekcie czego wszyscy giną przy życiu pozostaje tylko Rodger Godwin. I wszyscy zadają sobie pytanie kto zdradził...
Tyle okładka gdyż faktycznie "Pretorianin" to nudna opowieść w stylu kiepskiego romansu. Nie ma tu żadnej akcji a jedynie nudne opisy nieszczęśliwego trójkąt miłosnego. Wzdychania w stylu a dlaczego nie możemy być razem lub tak bardzo Cię kocham i tak przez blisko 500 stron. Strasznie długa część wspomnieniowa o Paryżu nic nie wnosząca do powieści. A poszukiwania zdrajcy? - to wątek o którym pisarz mam wrażenie całkowicie zapomniał że go umieścił w powieści gdyż w ogóle nie posuwa akcji do przodu. Przypomina sobie o nim pod koniec. Zdecydowanie za późno. Dochodząc do ostatniej strony odczuwa się ulgę że ta nudna powieść właśnie się skończyła. Można odhaczyć że przeczytana i zapomnieć.
Zabójcy w habitach Thomas Gifford 
Dobrze się zaczyna, a potem równia pochyła. Jest nudno, jest siermiężnie naprzemiennie, intryga słaba i przekombinowana, niczym 386 sezon Mody na Sukces, bohaterowie nie przekonują, chociaż na relacjach między nimi opiera się fabuła. Zanim czytelnik dotrze do końcowych rozstrzygnięć ma już serdecznie dosyć tych męczarni, lania wody. Zakończenie rozczarowuje na wielu poziomach, zmarnowany czas i potencjał. Zmęczyłem w miesiąc, z dużą przerwą pośrodku, gdyby nie wewnętrzna zasada, że kończę wszystko, co czytam (a którą to zasadę złamałem może ze trzy razy w życiu),to bym już do tego nie wracał.
Autor chwali się, że pisał tego słabiaka 9 lat, przyznam, że znam lepsze sposoby na zmarnowanie takiego szmata czasu.
