Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mo­rze jest jak ży­cie, cza­sami spo­kojne, cza­sami zda­rzają się wiel­kie dra­maty – ode­zwała się, pa­trząc z za­chwy­tem w bez­kres wody.

Szko­da, że wszyst­ko dzie­je się w ta­kim pę­dzie, po­my­ślała, i że nie mogę mieć ni­gdy pew­no­ści, co mnie spo­tka. Tak jakby pły­nęła po oce­anie na ma­te­racu i nie miała wpły­wu na to, co się wy­da­rzy. Wszyst­ko za­le­żało od in­nych osób: od matki, tro­chę na­wet od ojca, od kie­row­nika, ale nic od niej sa­mej. Mu­szę to zmie­nić, po­sta­no­wiła.

Była na niego zła. Zła za to, że jest taki do­bry, taki atrak­cyjny i taki nie­do­stęp­ny. Wście­kała się w my­ślach i chcia­ła go jak naj­szyb­ciej od sie­bie od­su­nąć, ale w tym mo­men­cie była zdana na jego ła­skę i nie­ła­skę, więc mu­siała się po­go­dzić z jego obec­no­ścią. Przy­naj­mniej na ja­kiś czas, do kon­kursu, wy­zna­czyła so­bie w my­ślach gra­nicę.

Jed­nak miała wra­że­nie, że są zu­peł­nie ob­cymi ludź­mi, nie było mię­dzy nimi żad­nej więzi, a jed­no­cze­śnie Ka­ro­li­nie tak bar­dzo za­le­żało na jej apro­ba­cie. Gdyby ją miała, czu­łaby się ważna, ko­chana, czu­łaby się war­to­ścio­wa, dzię­ki temu mia­łaby prawo żyć, być, ist­nieć. Poza tym mę­czył ją brak wy­boru. To nie ona de­cy­duje, czy chce być z matką, czy nie, de­cy­zję po­dej­muje matka, a je­śli jej się sprze­ciwi, zo­sta­nie uka­rana. Matka bę­dzie da­wała do zro­zu­mie­nia, że jest chora, a Ka­ro­lina ją opusz­cza, i wy­woła w niej po­czu­cie winy. To było błędne koło.

-Pa­mię­taj, trzy­mam za cie­bie kciu­ki. Żeby dojść do celu, trze­ba naj­pierw zro­bić pierw­szy krok – do­dała Miśka, po­że­gnała się i po­szła w kie­runku swo­jego domu.

Ucie­kła, znowu ucie­kła, ale nie mo­gła już pa­trzeć na matkę. Czuła, że ta za­raz za­cznie nią ma­ni­pu­lo­wać, bu­dzić w niej co­raz więk­sze po­czu­cie winy i ona się ugnie, podda. Za­częła szlo­chać. Ni­gdy się z tego nie wy­plą­cze. Za­wsze bę­dzie omo­tana, bę­dzie żyła złą­czona z matką nie­wi­dzial­ną pę­po­winą do końca swo­ich dni.

Kiedy się obu­dziła, po­czuła, że tak chce żyć. Bez wzglę­du na cenę, którą przyj­dzie jej w naj­bliż­szych dniach za­pła­cić. Chce żyć wła­snym ży­ciem.

Wła­ści­wie to rzad­ko wie­dzia­ła, czego chce. Po­tra­fiła się wczuć w to, czego chcą inni, ale nie umia­ła po­wie­dzieć, czego jej sa­mej po­trze­ba. Tym ra­zem zda­wała so­bie spra­wę, że chce być z nim w świę­ta, ale wy­da­wało jej się, że nie po­winna się tak za­cho­wy­wać. Nie po­winna oka­zy­wać zbyt wiel­kiego en­tu­zja­zmu, bo może na tym źle wyjść.

Chcia­ła mi­ło­ści, bli­sko­ści i szcze­rych uczuć, a tego nie sprze­da­wali ani w Se­pho­rze, ani w Ros­sma­nie, więc ich nie do­sta­nie. Z rze­czy ma­te­rial­nych nie wie­dzia­ła, czego jej brak.

Ka­ro­lina nie od­po­wie­dzia­ła. Też by tego chcia­ła, bo tę­sk­niła za bli­sko­ścią i cie­płem. To było jak ma­gnes, ale po dro­dze pię­trzy­ło się tyle przeszkód....

Nie można uciec przed samym sobą (...). Miejsce może coś zmienić tylko na chwilę. Najważniejsza jest zmiana w nas samych.

(...) to tak jak w życiu: czasami jest trudniej i trzeba mocniej pedałować, a czasami jeździ się na jałowym biegu, ale wszystkie te chwile są piękne.

Nie ma mnie, znikam, rozpadam się na kawałki, rozpuszczam się jak październikowa mgła, gdy zaświeci słońce.