Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warto czas tak pięknie korzystać w lekturze się zatracając. Roboty znacznie, ja zaś kartki przerzucam. Pora kończyć a ja wcale kończyć nie chcę. Przerwać na chwilę nie wypada bo narracja się rozpłynie. Więc nie staje tylko czytać, ku celowi prowadzić, dobiec do końca. Niezgrabnie zacząłem swoją opinię próbując niezgrabnie naśladować język autora. A jest on piękny. Książka mnie urzekła – właśnie przez piękną swoją wymowę. Taką staropolską, miejscami poetycką. Książka której długo nie zapomnę i na pewno nie raz do niej wrócę. Tytuł jest trochę mylący bo wcale nie traktuje o Mieszku. Jest o Polsce wczesnośredniowiecznej – o społeczeństwie, Państwie całym. Narracja prowadzi do rozbicia dzielnicowego przez procesy które temu towarzyszyły. Pisana z perspektywy historiografii XIX w. miejscami może już nieaktualnej ale nad wyraz trafnej jeśli chodzi o spostrzeżenia ogólne związane z naturą ludzką czy ideą władzy. Piękna lektura!