O ile zatem umysłowość dotknięta syndromem "brzozowszczyzny" traktuje gnuśną polskość - tę rodem z Sienkiewicza i Nawłoci - jako anomalię pr...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyAzyl i więzienie dla duszy – wywiad z Tomaszem Sablikiem, autorem książki „Mój dom”Marcin Waincetel1
- ArtykułyZa każdą wielką fortuną kryje się jeszcze większa zbrodnia. Pierre Lemaitre, „Wielki świat”BarbaraDorosz5
- ArtykułyStworzyć rzeczywistość. „Półbrat” Larsa Saaybe ChristensenaBartek Czartoryski15
- ArtykułyNagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego: poznaliśmy 10 nominowanych tytułówAnna Sierant15
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Dariusz Gawin
6
7,1/10
Dariusz Gawin (ur. 1964) – polski historyk idei, filozof, socjolog i publicysta.
W 1989 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1998 na podstawie pracy pt. Konserwatywna filozofia kultury. Problematyka kultury w pismach T. S. Eliota, M. Oakeshotta, R. Scrutona uzyskał w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN stopień doktora filozofii. W latach 1989–1993 pracował jako asystent w Instytucie Historii UW, a od 1993 jako asystent, a następnie adiunkt w IFiS PAN. Jest kierownikiem Zakładu Społeczeństwa Obywatelskiego IFiS PAN. Od maja 2005 pełni funkcję zastępcy dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego oraz szefa Instytutu Stefana Starzyńskiego. Zajmuje się historią filozofii politycznej i historią idei. Zasiada w kolegium redakcyjnym rocznika filozoficznego Teologia Polityczna. Gawin jest członkiem Warszawskiego Klubu Krytyki Politycznej, członkiem Rady Programowej Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku, Rady Fundacji Szkoła Liderów, oraz Rady Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej (w latach 2007–2008). Od 2006 razem z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem prowadzi seminarium filozoficzne w Ośrodku Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego. Od stycznia 2007 wspólnie z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem prowadzi w TVP Kultura program Trzeci punkt widzenia.
W 1989 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1998 na podstawie pracy pt. Konserwatywna filozofia kultury. Problematyka kultury w pismach T. S. Eliota, M. Oakeshotta, R. Scrutona uzyskał w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN stopień doktora filozofii. W latach 1989–1993 pracował jako asystent w Instytucie Historii UW, a od 1993 jako asystent, a następnie adiunkt w IFiS PAN. Jest kierownikiem Zakładu Społeczeństwa Obywatelskiego IFiS PAN. Od maja 2005 pełni funkcję zastępcy dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego oraz szefa Instytutu Stefana Starzyńskiego. Zajmuje się historią filozofii politycznej i historią idei. Zasiada w kolegium redakcyjnym rocznika filozoficznego Teologia Polityczna. Gawin jest członkiem Warszawskiego Klubu Krytyki Politycznej, członkiem Rady Programowej Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku, Rady Fundacji Szkoła Liderów, oraz Rady Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej (w latach 2007–2008). Od 2006 razem z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem prowadzi seminarium filozoficzne w Ośrodku Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego. Od stycznia 2007 wspólnie z Markiem Cichockim i Dariuszem Karłowiczem prowadzi w TVP Kultura program Trzeci punkt widzenia.
7,1/10średnia ocena książek autora
33 przeczytało książki autora
201 chce przeczytać książki autora
4fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Wielki zwrot. Ewolucja lewicy i odrodzenie idei społeczeństwa obywatelskiego 1956-1976
Dariusz Gawin
7,7 z 6 ocen
42 czytelników 0 opinii
2013
Polska, wieczny romans. O związkach literatury i polityki w XX wieku
Dariusz Gawin
7,3 z 6 ocen
23 czytelników 2 opinie
2005
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Konkretne życie społeczne, które w wyniku historycznego procesu przybrało postać narodu utwierdzającego swój byt za pomocą państwa, nigdy ni...
Konkretne życie społeczne, które w wyniku historycznego procesu przybrało postać narodu utwierdzającego swój byt za pomocą państwa, nigdy nie jest w stanie sprostać wyzwaniom, jakie stawia mu totalitarna idea. Zawsze okaże się leniwe, gnuśne, egoistyczne. Nie ma jednak żadnej drogi na skróty, która pozwoliłaby w trybie przyspieszonym rozprawić się z tymi wadami. Jeśli niezbędnym elementem pracy nad przeistoczeniem własnej zbiorowości jest krytyka, to musi to być krytyka dokonywana z wnętrza jej historii i tożsamości.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Jest Bóg, żyje prawda. Inna twarz Stanisława Brzozowskiego Kazimierz Zakrzewski
7,8
Zacznę od tego, że zmieniłabym trochę tytuł wydanego przez Frondę zbioru szkiców o Brzozowskim. Bo nie tyle "Inna twarz Stanisława Brzozowskiego", co raczej "Prawdziwa twarz".
Zbiór obejmuje ponad dwadzieścia tekstów publikowanych na przestrzeni ostatnich stu lat. Do tego pisany przez Brzozowskiego trudno dostępny wstęp do pism kardynała Newmana.
Ze stron tego cennego dla miłośników Brzozowskiego zbioru wyłania się fascynujący portret intelektualny człowieka całym sercem kochającego Polskę, a przy tym nieskażonego ksenofobią, niestrudzenie dążącego do prawdy i walczącego o nią na wszelkich możliwych płaszczyznach życia społecznego i osobistego.
W poglądach Brzozowskiego uderza mnie to, że nawet wtedy, gdy hołdował wszelkim "izmom", struktura jego myśli była głęboko katolicka. Bo definicja słowa, koncepcja wpływu jednostki na dzieje ludzkości, sens pracy oraz pojmowanie moralności seksualnej były u niego od początku katolickie, choć on sam o tym nie wiedział. Wędrował intelektualnie po różnych "izmach", sprawdzając, w którym pomieści się ze swoimi pragnieniami. Aż w końcu jego serce i umysł znalazły pełne spełnienie w katolicyzmie. Pragnienie prawdy doprowadziło go do Tego, Który jest Drogą, Prawdą i Życiem. U kresu życia Brzozowski odnalazł siewcę swoich gorących pragnień.
Osobiście uwielbiam zapał i odwagę Brzozowskiego. Pomimo słabego ciała musiał być niezwykle silnym mężczyzną.
Polska, wieczny romans. O związkach literatury i polityki w XX wieku Dariusz Gawin
7,3
Kapitalne eseje o tradycjach liberalno-lewicowej inteligencji polskiej, formowaniu się jej sposobu myślenia, hierarchii wartości, wizji Polski i wspólnoty narodowej. I o tym, że lewica nie ma wcale wyłączności na krytycyzm ani tym bardziej na sensowne recepty. Jesteśmy ciągle w tym kręgu mitów i narodowych rozliczeń: w każdej dyskusji rodzinnej, podczas wyborów, gdy dyskutujemy z telewizorem albo zdarzy się pyskówka polityczna z nieznajomym. "Lalka" Prusa: rozczarowanie kapitalizmem i modernizacją. Dmowski i wezwanie prawicy nie do ucieczki w tradycję, ale do zmagania się z nowoczesnością. Niekończący się spór o Sienkiewicza i przeciekawe pokazanie jego diagnozy kryzysu Zachodu i zagrożenia rewolucyjnego ze Wschodu. Apokaliptyczna wizja rewolucji (i ostrzeżenie przed nią) w pre-Orwellowskim "Buncie" Reymonta. Krytyczny, społecznikowski, lewicowy ale antybolszewicki patriotyzm Żeromskiego. Krytyczny patriotyzm Brzozowskiego, już z ciągotami nie do przetworzenia, ale do siłowego rozprawienia się z nieznośną polskością "przestarzałą". Powikłane ścieżki Miłosza między buntem wobec tego zaścianka, racjonalizacją stalinowskiego walca historii a samotnym zmaganiem się z polskością.