Urwisko
klasyka
839 str.
- Tytuł oryginału:
- Обрыв
- Data wydania:
- 1952-09-01
- Data 1. wyd. pol.:
- 1952-09-01
- Liczba stron:
- 839
- Język:
- polski
- Tłumacz:
- Kazimierz Andrzej Jaworski
- Wydawnictwo:
- Książka i Wiedza
- Kategoria:
- klasyka
- Tagi:
- literatura rosyjska gonczarow
- Tytuł oryginału:
- Обрыв
- Data wydania:
- 1952-09-01
- Liczba stron:
- 839
- Język:
- polski
- Tłumacz:
- Kazimierz Andrzej Jaworski
- Wydawnictwo:
- Książka i Wiedza
- Kategoria:
- klasyka
- Tagi:
- literatura rosyjska gonczarow
Ostatnia powieść Gonczarowa, w której stał się on nieoczekiwanym piewcą szlacheckiego konserwatyzmu. Kontrowersyjnego bohatera utworu, Wołochowa, uznano za paszkwil na młodzież postępową. Zamysł utworu pochodził jeszcze z lat 40-tych. Powieść miała wtedy stanowić ostatni człon trylogii poświęconej krytyce kultury szlacheckiej. Wraz ze zmianą poglądów pisarza przybrała jednak charakter apoteozy obyczajowości i kultury ziemiańskiej. Gonczarow zmienił koncepcję głównego bohatera: Marek Wołochow z liberała przekształcił się w karykaturę „nihilisty” lat 60-tych (chociaż akcja powieści toczy się w latach 40-tych). Pisarz ześrodkował całą uwagę na dramacie głównej bohaterki Wiery, której zagrażają ludzie pokroju Wołochowa. Wiera nie popada jednak w konflikt ze swoim otoczeniem, bowiem ratunkiem staje się dla niej prawda głoszona przez babkę, starą dziedziczkę Bierieżkowską. Gonczarow wprowadził do powieści również postać Tuszyna, który łączy cechy dziedzica pańszczyźnianego i fabrykanta. Zwycięża on Wołochowa oraz artystę Rajskiego, mającego wiele wspólnego ze „zbędnymi ludźmi”. Książka została chłodno przyjęta przez czytelników.
Oceń przeczytaną książkę
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oceny
Książka na półkach
- 7
- 4
- 2
- 1
- 1
- 1
Opinie [1]
Moja frustracja osiągnęła apogeum po koło 500 stronach. I ostatnie 100, choć uratowało całą historię, a nawet uczyniło niektórych bohaterów (Rajski, na ciebie patrzę) bardziej znośnymi (albo jeszcze bardziej irytującym, ekhem), nie robi sprawiedliwości. Wikantiejew jest spoko. Marfińka - kochana i szkoda, że cały czas tylko głupio się o wszystko dopytuje albo płacze (imo...
więcej