Jesteśmy społecznością, która kocha książki

autor: francuski anarchista, brał udział w wojnie domowej. Książka: rzecz wydana w latach 40-tych (prawa autorskie wygasły i niszowe polskie wydawnictwo uznało, że może da się na niej zarobić w XXI wieku). Powyższe wystarcza chyba, żeby dobrze się zastanowić nad kupnem. Nie dość że staroć sprzed 70 lat, to jeszcze napisana jako broszura propagandowa. W tamtej wojnie nie było chyba bardziej zbrodniczej, fanatycznej, zezwierzęconej grupy niż anarchiści. Nie komuniści, nie socjaliści, nie falangiści, tylko właśnie anarchiści. Jak natrafiam na jakiś szczególnie mrożący krew w żyłach epizod (rozrywanie człowieka ciężarówkami, przywiązywanie do koła podsiębiernego w rzece, karmienie własnymi genitaliami) to zwykle okazuje się, że na końcu są anarchiści. Dlaczego tak było? chyba dlatego, że anarchizm to nie była zwykła opcja polityczna, jak liberalizm, konserwatyzm czy komunizm. To było coś więcej: styl życia, zestaw wartości moralnych pół-religia. Wśród anarchistów nierzadkie była np. abstynencja: od alkoholu, papierosów, także seksu. A stąd już krok to fanatycznego sekciarstwa. Książkę przeczytałem po angielsku, jest w internecie w domenie publicznej. Coś pomiędzy kazaniem a oświeceniową utopią. Lud pracujący osiąga nirwanę w aragońskich komunach, wyzysk zanikł, pieniądz też, wszyscy są sobie braćmi, praca aż furczy, nikt się nie obija, każdy dostaje tyle ile potrzebuje.... tylko żeby nikomu z Państwa broń boże nie przyszło do głowy uznać to wszystko za pracę historiograficzną. A w bonusie... w bonusie czytelnik dostaje zajadły antykomunizm autora.