Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem książki wołają. Tak jak ta, kiedy odłożyłam ją w zeszłym roku, a teraz przeczytałam ją w dwa dni. Była mi potrzebna. Kiedy już się przekroczy próg setnej strony czuje się, że jest napisana o czymś ważnym. Walka o serce jest tu symbolem uczciwego życia wobec siebie i swoich bliskich. Bardzo wyraźnie widać potyczki głównego bohatera ze sobą, z tragicznymi wydarzeniami, z rodziną i w końcu ze społeczeństwem i jego ramami, do których ten nie pasuje. Mężczyzna jest postacią gubiącą i odnajdującą się, czyli jest zwyczajnie ludzki, ale ma coś czego wielu innym zawsze brakuje - przemyśleń karmionych uczuciami prowadzących do szczęścia nawet w tragedii. (W tym przypadku tragedii uznanej przez społeczeństwo, kiedy tak naprawdę jej nie ma :/) Jest to książka, o której można by pisać na wielu poziomach, co sprawia, że jest naprawdę dobra. Styl pisania/tłumaczenia mimo 1933 roku nie jest nieznośny. Czyta się przyjemnie, ma momenty porywające i spokojniejsze. Jest tylko sporo słów, które dziś uznawane są za błędy: "zpowrotem", "niema"; i te dziwne końcówki: "religji", "Austrji".