Jenn Crowell

Nie jestem fanką tej książki. Z początku drażniło mnie samo słownictwo, liczne metaforyczne porównania, dzięki którym autorka najwyraźniej próbowała udowodnić, że nie jest tylko nastolatką, ponieważ później język uległ poprawie. Ale co mnie zdumiewa to to, że ta książka w ogóle mnie nie poruszyła, a jest to pozycja opowiadająca o żałobie, więc coś tu jest nie tak. Moim zdaniem, aby porywać się na takie trudne tematy, trzeba coś w życiu przeżyć, a ta dziewczyna tego nie udźwignęła, choć podziwiam za podjęcie próby. A może to ja jesteś jakaś pozbawiona uczuć i empatii? Plus za zawsze miło widziane retrospekcje.