Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Co to takiego "optymizm"? - spytał Kakambo.
- Ach - odparł Kandyd - to obłęd dowodzenia, że wszystko jest dobrze, kiedy nam się dzieje źle.

Głupcy podziwiają wszystko u autora z reputacją. Ja czytam dla siebie; lubię jedynie to, co mnie trafia do smaku.

Rozważ, jak trudno jest zmienić siebie, a zrozumiesz, jak znikome masz szanse zmienić innych.

Z książkami jest tak, jak z ludźmi:
bardzo niewielu ma dla nas ogromne znaczenie.
Reszta po prostu ginie w tłumie

Praca oddala od nas trzy wielkie niedole: nudę, występek i ubóstwo.

Im bardziej mnie coś wzrusza, tym trudniej mi to wyrazić.

Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują, by do nich mówić.

(...) sto razy chciałam się zabić, ale kochałam jeszcze życie. Ta śmieszna słabostka jest może czymś najbardziej opłakanym w naszej naturze; czyż może być coś głupszego, niż dźwigać ciężar, który co chwila chciałoby się zrzucić, mieć wstręt do swojego jestestwa i upierać się przy nim; pieścić węża, który nas pożera, póki nie przeżre się aż do serca?

Trzeba uprawiać nasz ogródek.

Wypada tedy, aby ludzie przestali być fanatykami, jeżeli mają zasłużyć na tolerancję.

Straszną namiętnością ludzką jest owa pycha, która każe nam zmuszać innych ludzi, aby myśleli tak jak my.

Ludzie sądzą o wszystkim, nie wiedząc nic.

A więc prawo nietolerancji jest niedorzeczne i barbarzyńskie. To prawo tygrysie. Ale jest ono tym straszniejsze, że tygrysy rozszarpują po to, aby jeść, my zaś wyniszczyliśmy się dla paragrafów.

Gdyby Boga nie było, należałoby Go wymyślić.

(...) ciągła przyjemność przestaje być przyjemnością.

Nie ma bardziej chimerycznego projektu jak projekt doprowadzenia poglądów ludzkich do jednolitości. Jednakże, mówicie, interes polityczny wymaga ustanowienia owej jednolitości, skrzętnego usunięcia wszystkich poglądów przeciwnych poglądom przyjętym przez państwo, to znaczy, wymaga ograniczenia człowieka do tego stopnia, by był tylko automatem, by przyjmował opinie panujące w miejscu jego urodzenia i nigdy nie śmiał ich badać ani pogłębiać, by niewolniczo szanował najbardziej barbarzyńskie przesądy, takie jak te, z którymi my walczymy.

Nie ma większej przykrości, jak zostać powieszonym niepostrzeżenie.

Wszelki dogmat jest czymś śmiesznym i złowrogim. Wszelki przymus wyznawania dogmatu jest czymś wstrętnym. Rozkaz, by wierzyć, jest absurdem.

Toć pierwszym obowiązkiem ludzi jest pomagać sobie wzajem.

Szukający szczęścia jest jak pijak, który nie może trafić do domu, ale wie, że ma dom.

(...) lepiej jest, w ostateczności, uniewinnić zbrodniarza niż skazać niewinnego.

Szczęście jest stanem ducha, a więc nie może być trwałe.

Nikt nie kieruje swoimi uczuciami, one same nas wiodą. A więc zawsze, w każdym wypadku jesteśmy zniewoleni, raz gwałtownie, innym razem łagodnie, i poddajemy się albo z rezygnacją, albo z radością.

Istnienie nasze jest punkcikiem, trwanie chwilą, glob atomem.

ponieważ wszystko istnieje dla jakiegoś celu, wszystko, z konieczności, musi istnieć dla najlepszego celu.

- Ale, ostatecznie, w jakim celu stworzono ten świat? - rzekł Kandyd.
- Abyśmy się wściekali - odparł Marcin.

Nieszczęsny rodzaj ludzki tak został stworzony, że ci, którzy poruszają się po gościńcu, zawsze będą obrzucać kamieniami tych, którzy wytyczają nowe szlaki.

Człowiek wolny idzie do nieba taką drogą, jaka mu się podoba.

Sto razy chciałam się zabić, ale kochałam jeszcze życie. Ta śmieszna słabostka może czynić najbardziej opłakanym w naszej naturze; czyż może być coś głupszego, niż dźwigać ciężar który co chwilę chciałoby się zrzucić, mieć wstręt do swojego jestestwa i upierać się przy nim; pieścić węża,
który nas pożera, póki nie przeżre się aż do serca?

Tyle jest rodzajów miłości, że nie wiadomo, do kogo się zwrócić o jej definicję. Miłością nazywa się kilkudniowy kaprys i związek dwojga ludzi wzajem obojętnych, i uczucie, w którym nie ma nic z szacunku, i flirt towarzyski, i wystygłe przyzwyczajenie, i romantyczną fantazję, i nagłe pożądanie, po którym następuje niechęć. Miłością nazywa się sto różnych złudzeń i chimer.