Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Carlo Maria Franzero studiował do 1915 roku w swoim rodzinnym Turynie, po czym rozpoczął karierę dziennikarską. Na początku drugiej wojny światowej uciekł z Mussoliniego i Włoch, a swój drugi dom znalazł w Anglii. Tutaj pracował od 1941 do 1946 jako dziennikarz „Daily Telegraph” . Po zakończeniu wojny pozostał w Londynie, gdzie w 1950 roku rozpoczął pracę jako korespondent zagraniczny „ Il Tempo” . Ponadto był autorem książek o tematyce historycznej i literackiej (m.in. biografia Oscara Wilde'a i esej o wygnaniu poety Ugo Foscolo ).
Jednak w Anglii zasłynął [ potrzebne źródło ] dzięki licznym powieściom, których akcja rozgrywa się głównie w starożytnym Rzymie, a które w formie biografii omawiają życie ważnych postaci historycznych. Bohaterami jego powieści są m.in. Poncjusz Piłat , ostatni król etruski Tarquinius Superbus , Neron i Beau Brummell . Franzero przedstawiał swoich bohaterów w sposób często odwrotny do tego, jak zwykle przedstawiano ich w historii i literaturze: tak że na przykład jego Neron stał się postacią bardziej złożoną, bardziej tragiczną i mającą mniej negatywne konotacje niż tradycyjne przedstawienia. Napisana przez niego powieść o Kleopatrze VII stała się główną inspiracją dla Josepha L. Mankiewicza , który w 1963 roku stworzył scenariusz do filmu z Elizabeth Taylor w roli tytułowej: Kleopatra . Franzero, znany również pod pseudonimem Charles Marie Franzero, był członkiem PEN Clubu i Orderu Zasługi Republiki Włoskiej .