Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jest jedna z takich książek, przy których zastanawiam się, co zrobiłam nie tak, że nie mam kariery naukowej, skoro najwidoczniej żeby zacząć, nie trzeba wcale pisać wybitnych prac? Nigdy jeszcze nie przeczytałam pracy z tak długim (25% książki) i nudnym wstępem. autorka dzieli włos na czworo, prezentując stan badań nad antropologią muzyki, etnomuzykologią, teorią kulturoznawstwa i tylko szczęściu zawdzięczamy to, że nie zaprzęgła do pompowania objętości wstępu jeszcze teorii fandomu i kultury fanowskiej. Zanim więc dobierzemy się do tego, co jest tu cenne, trzeba się przebić przez piach. Niestety resztę książki najlepiej streszcza fragment reportażu (pióra autorki książki, a co) opisujący jeden z wielu undergroundowych, malutkich eventów, w których publiczności na widowni jest mniej więcej tyle, co muzyków na scenie. Otóż każdy kolejny rozdział książki jest po prostu rozwinięciem kolejnego akapitu z reportażu: kim był który spośród kilku (mniej niż 10) opisanych w książce muzyków, jak przebiega event hardcorowy, czym charakteryzuje się hardcore jako muzyka oraz o czym traktują trzy piosenki (po jednej na zespół). Bardzo przykro czyta się pracę naukową, w której 25% zajmuje wstęp, a kolejne 15% szczegółowa analiza budowy wewnętrznej i tekstów bardzo złych piosenek. Uważam, że to bardzo piękne, jeśli ludzie mogą swoją pasję uczynić przedmiotem studiów naukowych, ale kiedy efekt jest płaski, nudny i nic nie wnosi do wiedzy o danym środowisku, robi się trochę smutno. Na szczęście nie jestem podatnikiem finansującym te "badania terenowe", a osobom zainteresowanym polecam raczej "Quit your band".