Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od samobójstwa, poprzez kradzież w akcie desperacji, dziennikarskie śledztwo do wojny wywiadów. I to wszystko na zaledwie stu stronach. Wirski przedstawia bardzo spójną, choć wielowątkową, opowieść. Pomija główne postacie dramatu, darując sobie rys psychologiczny, głębokie przemyślenia, czy wyszukane drogi dedukcji. Skupia się na historii i akcji. A ta zaciekawia od pierwszej strony powieści, jest jak puzzle. Kawałeczki co i rusz znajdują swoje miejsce, obraz staje się wyraźniejszy, a i tak wielokrotnie sprowadza czytelnika (samozwańczego detektywa, bo jakżeby inaczej) na manowce. Do tego odrobina romantyzmu, który był chyba niezbędnym dodatkiem do kryminału tamtej epoki. Wszystko jest jednak wyważone, przemyślanie i proste w formie choć nie w samej treści.