Jesteśmy społecznością, która kocha książki

31/52/2023 ig:@liber.tinea “No a jak” to krótka historia obyczajowa o zwyczajnej kobiecie, przeżywającej zwyczajne życiowe rozterki. Współcześnie jest to dosyć popularna opowieść dojrzałych już ludzi, jaką wiele z nich ma na swoim własnym koncie - osób mierzących się z rozwodem (choć przecież miało być na całe życie),zdradą, utratą zaufania, kolejną miłością i zawodem. Choć książka jest w gruncie rzeczy napisana poprawnie, to niestety nie odnalazłam w niej nic nadzwyczajnego, nic, co by mnie zachwyciło, bądź co miałoby wnieść większą wartość w moje życie. Oczywiście słowo pisane nie zawsze przecież musi być wzniosłe, wyciągać człowieka na wyżyny intelektualne i uduchawiać go. Czasem ma za zadanie jedynie zapewnić nieskomplikowaną rozrywkę, ale takowej też niestety podczas lektury tej publikacji nie otrzymałam. Największym atutem tej prostej, niewyszukanej książeczki jest niesamowita okładka, która totalnie skradła moje serce. Powieść czyta się bardzo szybko, ponieważ ma ona zaledwie 190 stron. Jest napisana niewymagającym językiem, często potocznym, przez co bohaterowie wydają się nam być jakby bliżsi. Nie będę ukrywać, że początkowo niezwykle irytowała mnie główna bohaterka, Weronika, ale w dalszej części opowieści jej drażniące mnie kontury nieco się wygładziły i przyzwyczaiłam się do jej obcesowości. Niektóre z jej działań były dla mnie nieracjonalne i kompletnie niezrozumiałe, ale może przez to stała się też i bardziej ludzka. Dialogi momentami zdawały się być nieco sztampowe i odrobinę wymuszone, co sprawiało wrażenie sztuczności i przewidywalności fabuły. Za to wspomniane postacie zostały wykreowane bardzo realnie, przedstawione bez ogródek w pełnej krasie swoich wad i zalet, co poczytuję za naprawdę spory plus tego debiutu. Biorąc pod uwagę, że jest to pierwsze dzieło Pani A. D. Zięby, widzę spory potencjał do rozwoju warsztatu, który w przyszłości może zaowocować naprawdę ciekawym efektem. Podsumowując, uważam tę książkę za przyzwoitą publikację, idealną na jednorazową przygodę w leniwe popołudnie czy niezobowiązujący wieczór. Przez historię płynie się gładko, nie wymaga ona od Czytelnika głębokich zastanowienia, nie angażuje w odkrywanie kolejnych tajemnic. Ot, taka przygoda znajomej, o której można by poplotkować z koleżanką przy kieliszku wina, jako przerywnik pomiędzy większymi newsami. Nie mam się do czego przyczepić, ale też i nie mam czego zanadto gloryfikować, więc zachęcam Cię Czytelniku do sięgnięcia po egzemplarz tej powieści i wyrobienia sobie o niej własnego zdania. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl