Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie powinno się oceniać książki po okładce, ale w wypadku antologii Mistrzowie fantasy pod redakcją Billa Fawcetta i Briana Thomsena moja ocena okładki zgadza się z oceną całości. Kiczowate, nieciekawe. Nie wiem, co mnie podkusiło, by spośród wielu interesujących pozycji bibliotecznych wybrać właśnie tę, zapewne udział w tym miała biuściasta wiedźma. Normalny czytelnik odłożyłby po kilku pierwszych opowiadaniach, ale ja należę do kategorii doczytujących do końca, mimo wszystko. W nagrodę otrzymałam całkiem miłą niespodziankę w postaci dwóch ostatnich tekstów. Króciutka Kochliwa miotła Mike'a Resnicka zabawnie łączy motyw czarnego kryminału i fantasy, a właściwie mikropowieść W pajęczej sieci oszustw Davida Webera wprawdzie niczym nie zaskakuje, bo fabuła opiera się na klasycznej walce dobra ze złem, ale wprowadza ciekawy wątek feministyczny, trochę zmarnowany w finale. Brian Thomsen we wstępie do zbioru o długaśnym tytule Od kategorii do gatunku w znaczeniu księgarskim albo kiedy sprzedaż i popularność zaczynają wzbudzać szacunek próbuje udowodnić, że książki z gatunku fantasy, które swego czasu umieszczano na stojaczkach w kioskach obok gazet, obecnie z powodu ogromnej popularności okupują listy bestsellerów i stały się poważną literaturą. Właściwie to ma rację, tyle, że teksty zebrane w antologii do dobrej literatury się raczej nie zaliczają. Sztampowe i nieciekawe w większości doskonale pasują do gazetowych wydań i oprócz szumnego tytułu z mistrzostwem nie mają wiele wspólnego. Ich autorami są rzemieślnicy, często autorzy długich cykli - na przykład Andre Norton, Mercedes Lackey czy David Weber, którzy prezentują krótki tekst umieszczony w stworzonym przez siebie świecie. W ich opowiadaniach nie ma nic złego, ale do klasy na przykład George'a R. R. Martina im daleko. Być może moje oczekiwania jako odbiorcy fantastyki się zmieniły, bo w wieku lat nastu czytałam namiętnie Świat czarownic Norton i inne tego typu pozycje. Dziś bohater z mieczem wyruszający do walki przeciwko złu mnie raczej bawi. By pozycja fantasy zaciekawiła, musi być w niej coś więcej. Forma opowiadania jest trudniejsza, bo nie ma w niej miejsca na rozbudowany opis świata, który jest nieodłącznym elementem tego typu literatury. A banalna opowieść o bohaterze, który odkrywa w sobie moc lub herosie ratującym świat nie wzbudzi wielkiego zainteresowania. Nie polecam tego zbiorku, chyba że ktoś potraktuje go jako czystą rozrywkę i wyłączy na czas czytania mózg. Opinię umieściłam na swoim blogu: http://urshana.blox.pl/html