Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto podwójna okazja do świętowania: wpis nr 800, a jednocześnie 90 notka poświęcona książce piłkarskiej. Laureatem okazała się autobiografia bodaj najsłynniejszego bramkarza w dziejach Danii, a może i najlepszego w historii futbolu europejskiego ? Jeżeli o mnie chodzi, to zawsze wysoko oceniałem wkład Petera Schmeichela w osiągnięcie Mistrzostwa Europy, tak samo jak niepodważalne są jego osiągnięcia w barwach Manchesteru United. W pewnym stopniu jest to paradoksalnie także polski sukces, gdyż ojciec bramkarza był Polakiem. Przez lata był to temat tabu, zdawkowo przypominano nietypowe jak na Duńczyka drugie imię (Bolesław). Dzieje Antoniego Schmeichela są powikłane, chyba też jego syn miał problem w jaki sposób nakreślić sylwetkę swojego ojca. Tym większy szacunek, że podjął rękawicę (nomen omen). Zaskakujące, ale to jedna z ciekawszych i bardziej zajmujących sportowych autobiografii. Być może czas pandemii korzystnie wpłynął na dobór wspomnień do tej obszernej publikacji. Na szczęście nie dominuje samozadowolenie z własnych osiągnięć, jako piłkarz Schmeichel daleki jest od gloryfikowania swoich kolegów, lecz gdy trzeba potrafi dowartościować postacie stojące trochę w drugim planie (Ole Gunnar Solskjaer czy Richard Möeller Nielsen). Odbrązawia pamiętny rok 1992, kiedy kadra Danii rzekomo została nagle odwołana z urlopu, niezwykle ciepło pisząc o architektach tego sukcesu. Z ogromnym szacunkiem odnosi się do anonimowych (z punktu widzenia kibica) pracowników Manchesteru United. To również bodaj pierwsza biografia, w której zawodnik pisze tak otwarcie o swoich kontuzjach i stanie zdrowia. Jeżeli miałbym wskazać słabsze punkty, to nieco chaotyczne ostatnie dwa rozdziały, poświęcone w większym stopniu rodzinie. Trochę przeszkadza też rozdzielnie kariery klubowej od reprezentacyjnej. Niezależnie od powyższego, bardzo zacna autobiografia, bez tanich sensacji i zbytniego zadufania, godna polecenia.