Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznę bez ogródek - to jest bardzo dobry debiut, który bardzo dobrze i szybko się czytało, wręcz z zapartym tchem, z niecierpliwością oczekując ostatecznej konfrontacji i zakończenia! Bardzo podobały mi się łamigłówki, które były trudne, ale nie do nierozwiązania; za pomocą angielskiego, zamieszczonych obrazków (za co plus),internetu (Maurycy też sobie czasami pomagał, jasne?) i wiedzy ogólnej ze świata można podjąć próby ich rozwiązania i jak najbardziej zakończyć je powodzeniem. Pozwolę sobie również odnieść się do używanego języka - od samego początku autor posługiwał się nieco wulgarnym oraz nie szczędził obscenicznych opisów czy dialogów - ode mnie kolejny plus za utrzymanie konwencji i klimatu do samego końca. Umówmy się - nawet sam podtytuł sugeruje, że nie będzie to powieść z kategorii literatury pięknej. Co nie oznacza, że w książce nie było “pięknych” momentów! Były! Uważam, że były to m.in. opisy (zniszczonego) świata czy trudnych emocji głównego bohatera. Zupełnie nie odczułam braku genezy wydarzeń czy większej charakterystyki bohaterów - wręcz przeciwnie; myślę, że było tego dokładnie tyle, ile miało być i ile potrzebne jest do zrozumienia czy wczucia się w historię czy protagonistę. Tajemniczość jest jednym z głównych motywów tej książki - znowu, nawiązując tym razem do tytułu “?”. No i chyba najważniejsze i najlepsze w tej książce - psychologiczne potyczki Maurycego i Mordercy, zachodzące w nich i między nimi, pokazane tak, że byłam niemal zszokowana, łapiąc się przy tym na odnajdywaniu podobieństw między bohaterami a mną. Duży plus, gdy czyjaś twórczość sprawia, że zatrzymuję się i zastanawiam się kim naprawdę jestem i co naprawdę czuję?