Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Decyduję się na małe podsumowanie książki, mimo, że nie dobrnąłem do jej końca, co w tym wypadku oznaczałoby pewnie wypróbowanie przepisów po kolei jeden po drugim od deski do deski. No tak, to nie - jeszcze trochę tych przepisów przede mną, a niektóre wyglądają dość apetycznie (zwłaszcza, że wizualna strona książki jest bez zarzutu). Ale do tak zwanego ad remu: chleb może i fajny, sporo przepisów ewidentnie do wykorzystania, ale wkurzające jest to amerykańskie podejście, gdzie o autorze już na okładce pisze się, że wypieka „najlepszy chleb na świecie”, a sam New York Times ocenia: „Najpiękniejsza książka o chlebie”. Jak nie-amerykański chleb miałby być najlepszy? A w Krużewnikach byli? Tam chleb jedli? Sam piekę chceb regularnie już od dziewięciu czy dziesięciu lat (dwa-trzy razy w tygodniu) i szczerze mówiąc, to więcej ciekawych przepisów piekarniczych (chleby, chałki, bułki, pity, kobzeh) mam z broszurowego dodatku do Mojego Gotowania, niż z wszystkich innych książek! A i polski rynek nie jest tu przecież jakiś osierocony, by chociażby “Domową piekarnię” Piotra Kucharskiego czy “Chleb” Tomasza Dekera wymienić. Potrzebowałem natomiast książki o chlebie mówiącej (gawędzącej raczej) - o filozofii jego przygotowywania i wypiekania. I to zdecydowanie dostałem! Tego, że umie snuć ową gawędę, autorowi odmówić nie można. Takie snucie się po zaułkowych piekarniach Stanów, Francji i gdzie tam jeszcze w stylu filmów o amerykanach dziedziczących nagle i niespodziewanie toskańską winnicę… Znacie? lubicie? - to poczytajcie! I jeszcze wszystko pięknie przyozdobione fotografiami, które dopowiadają to, co słowami trudniej opisać. Suma sumarum więc - pomijając amerykańskie zadęcie i nadęcie - można przeczytać, jeśli pieczenie chleba jest czyjąś pasją, a nawet jeśli chciałoby się z tą sztuką rozpocząć przygodę, bo chleb z piekarni Tartine jest całkiem godzien polecenia.