Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dom Sylwii Warakomskiej-Grzyckiej oddalony był około półtora kilometra od niemieckiego obozu na Majdanku. Trzeciego maja 1943 r. widzi na terenie obozu wykopane doły, a tuż nad nimi jakby stoją ‘zapałeczki’. Słyszy strzał i ‘zapałeczka’ ginie z pola widzenia. Strzał następuje po strzale. Sylwia chowa się w domu. Tego dnia w obozie na Majdanku, w Poniatowej i w Trawnikach rozstrzelano 42 tys. Żydów. ‘Dożynki’, jak pięknie nazwano akcję wymordowania wszystkich Żydów z dystryktu lubelskiego, były największą egzekucją w dziejach niemieckich obozów koncentracyjnych. Dziś po tych wydarzeniach pozostała ubita ziemia, gdzieniegdzie kamień z inskrypcją upamiętniającą te tragiczne wydarzenia i spisane relacje świadków. Tyle. W ciągu dwóch dni zlikwidowano populację małego miasta. W "Krwawych dożynkach" o tych przejmujących dniach autor opowiada głównie losami Estery i Ludwiki, które wyszły z grobu. Dosłownie. Przeżyły egzekucję, ale straciły wszystkich bliskich. Czy mają jeszcze po co żyć? Poza wiernością źródłom, najcenniejsza w tej książce jest troska autora o to, byśmy w ofiarach zobaczyli ludzi, abyśmy uzmysłowili sobie ogrom tragedii, oraz że twarze, niezliczone twarze, posiadały imiona i nazwiska. Autor przedstawia nam relacje świadków, kopie dokumentów oraz stara się tworzyć własną, narracyjną opowieść. Finalnie ukazuje, jak w ciągu 48 godzin udało się pozbawić życia tak wiele osób. Osób, które miały imiona, bliskich, marzenia i troski. Przybliża nam tę zbyt mało znaną tragedię, która skryła się trochę w cieniu tych nieludzkich czasów. I jakkolwiek to nie zabrzmi uważam, że to jest jedna z lepiej napisanych książek o tej tematyce niebędąca wspomnieniem byłego więźnia obozu. Sandra