W 1964 r. ukończyła Bronx High School of Science. Uczęszczała do Antioch College i City College of New York, zanim w 1969 r. uzyskała tytuł licencjata sztuk pięknych na State University of New York w Binghamton. Posiada tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Bath w Anglii i Middlebury College w Vermont, oba przyznane w 2002 r., a także Uniwersytetu w Bernie w Szwajcarii (2015) i Uniwersytetu Simona Frasera w Kolumbii Brytyjskiej (2019). Była dziennikarką naukową „New York Times”, jest autorką książek, takich jak Longitude (Walker 1995 i 2005, Penguin 1996),Galileo's Daughter (Walker 1999 i 2011, Penguin 2000),The Planets (Viking 2005, Penguin 2006),A More Perfect Heaven (Walker/Bloomsbury 2011 i 2012),And the Sun Stood Still (Bloomsbury 2016) i The Glass Universe (Viking 2016),a także współautorką sześciu publikacji. Przez wiele lat współpracowała naukowo z „Harvard Magazine”, „Audubon”, „Discover”, „Life”, „Omni” i „The New Yorker”. Jest laureatką nagrody Individual Public Service Award od National Science Board (2001),przyznanej „za szerzenie świadomości nauki i technologii”. Bostońskie Muzeum Nauki uhonorowało ją prestiżową nagrodą Bradford Washburn Award za „wybitny wkład w krzewienie nauki, docenienie jej fascynującej i istotnej roli, jaką odgrywa w naszym życiu”. W 2004 r. otrzymała Harrison Medal od Worshipful Company of Clockmakers w Londynie w uznaniu za jej działania na rzecz popularyzacji chronometrii. W 2008 r. Astronomical Society of the Pacific przyznało jej nagrodę Klumpke-Roberts Awards za „zwiększenie zrozumienia i docenienia roli astronomii w społeczeństwie”. W 2014 r. otrzymała Nagrodę Kulturalną od Eduard Rhein Foundation w Niemczech za „wykorzystanie gruntownej wiedzy naukowej i talentu literackiego do łączenia faktów z fikcją poprzez powiązanie naukowych przygód i ludzkich losów, aby nadać historii nauki ludzką twarz”. Obecnie redaguje „Meter” – comiesięczną kolumnę poetycką w „Scientific American”.http://www.davasobel.com/about-dava-sobel
Krótka, rewelacyjna książka opowiadająca historię Johna Harrisona, genialnego zegarmistrza-samouka, który poświęcił całe swoje dorosłe życie konstrukcji zegara (chronometru) na tyle dokładnego, by za jego pomocą móc precyzyjnie ustalać długość geograficzną na pełnym morzu, co śmiało można nazwać Świętym Graalem XVIII-wiecznej nawigacji.
Książka Pani Sobel zabiera nas w niezwykłą podróż, przedstawiając czytelnikowi proces powstawania niezwykłych dzieł Harrisona, począwszy od ważącego 34 kg H-1, poprzez H-2 i H-3, na ważącym zaledwie 1,5 kg H-4 skończywszy, opisując po drodze jego innowacyjne rozwiązania, jak chociażby używane do dziś koszyczkowe łożysko kulkowe. Z lektury dowiemy się także o jego zmaganiach z Komisją Długości Geograficznej (Board of Longitude),oraz chcąc, nie chcąc rywalizacji z Nevilem Maskelynem, królewskim astronomem, zwolennikiem i propagatorem opozycyjnej wobec Harrisona, tak zwanej - metody księżycowej.
Polecam... w sumie każdemu. Pełna ciekawostek, inspirująca historia, napisana lekkim językiem.
Książka wprawdzie zdezaktualizowana, ale nadal ciekawa. Jest dokumentem opisującym powolną drogę świata naukowców do pełnego uznania poszukiwań obcych inteligencji w kosmosie jako jednego z najważniejszych celów współczesnej (radio)astronomii. Była to kręta i trudna droga – a na jej początku stał m.in. autor i kilku jego znajomych.