Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spoczywanie w Bogu było we mnie śmiertelną ciszą. Na jej miejsce pojawiło się poczucie bezpieczeństwa, zawieszenia wszelkiej troski, odpowie...

Spoczywanie w Bogu było we mnie śmiertelną ciszą. Na jej miejsce pojawiło się poczucie bezpieczeństwa, zawieszenia wszelkiej troski, odpowiedzialności i konieczności działania. A gdy poddawałam się temu uczuciu, zwolna poczynało napełniać mnie nowe życie i popychać - bez jakiegokolwiek napięcia mej woli - do nowej działalności. Ten ożywczy przypływ jawił się jako emanacja aktywności i siły, która nie była moja, a która - nie stawiając żadnych wymagań mojej sile - zaczynała we mnie działać. Jedynym warunkiem takiego odrodzenia duchowego zdaje się być bierna chłonność - tak jak jest ona zakorzeniona w strukturze osoby.

Nie używam żadnych sztucznych środków, żeby przedłużyć czas pracy. Robię, ile mogę. Sprawności rosną widocznie wraz z ilością koniecznych sp...

Nie używam żadnych sztucznych środków, żeby przedłużyć czas pracy. Robię, ile mogę. Sprawności rosną widocznie wraz z ilością koniecznych spraw do załatwienia. Gdy nie ma nic pilnego, wcześniej się wyczerpują. Niebo zna się niewątpliwie na ekonomii. W praktyce nie przebiega to gładko, z czego wynika, że nie jesteśmy czystymi duchami. Nie ma sensu buntować się przeciw temu; chodzi tylko o to, żeby w końcu zdobyć jakąś spokojną chwilę, w której można by przestawać z Bogiem tak, jak gdyby poza tym nic nie istniało, i to codziennie. Najbardziej odpowiednie wydają mi się godziny ranne, zanim rozpocznie się praca dzienna; otrzymuje się wtedy specjalną łaskę przeżycia nowego dnia. Ostatecznie trzeba uważać siebie za narzędzie w ręku tej siły, przy pomocy której winniśmy pracować, szczególnie zaś za coś, czego nie my sami używany, lecz Bóg w nas.