Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kreines przeciera bardzo dobre szlaki interpretacyjne. Z jednej strony wraca do metafizycznego Hegla, ale z drugiej nie przypomina to już tych starych i nieciekawych prób jego odczytania. Na plus duże skupienie na Kantowskiej dialektyce, a nie tylko analityce transcendentalnej jako odniesieniu interpretacyjnym. Mega prosty i zrozumiały język, wręcz okazyjnie wprowadza typowe Heglowskie terminy i zawsze skrupulatnie je wyjaśnia. Niestety pomimo znakomitej pierwszej części, końcówka dotycząca Idei jest odrobinę niedopracowana, a szczegółowość tłumaczenia każdego wątku, która wcześniej była godna podziwu,zaczyna ustępować (ciągle bardzo wartościowym i mającym sens),ale zdecydowanie mniej skrupulatnie uzasadnionym stwierdzeniom.