Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mike Lankford postawił hipotezę, że Leonardo da Vinci odbiera dziś więcej hołdów, niż zasługuje i przez całą swoją książkę to udowadnia. Czasem odnosiłem wrażenie, że nie lubi postaci, o której pisze. Z drugiej strony Leonardo był prawdziwym mistrzem rozgrzebywania i niekończenia. Nie zostawił po sobie materialnych śladów jako architekt i zaledwie kilkanaście ukończonych obrazów. Jest podziwiany głównie za to, co opisał w swoim dzienniku i narysował. Lankford towarzyszy więc swojemu bohaterowi przez całe życie, pokazuje czego nie dokonał i jak zmieniał miejsca pobytu, aby uciec przed natarczywymi zamawiającymi. Opisuje żywot malarza chronologicznie, ale nie tak drobiazgowo jak Isaacson. Widzimy lenistwo, niemoc twórczą i wymówki, aby nic nie robić albo rysować to, co akurat mistrzowi przychodziło do głowy. Z drugiej strony, gdyby Leonardo pozostawił po sobie tylko jeden wspaniały obraz, czy nie mógłby być nazywany geniuszem?