Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wbrew tytułowi, książka nie jest prognozą, tylko diagnozą stanu współczesnego jej powstaniu (1997 r.). Również wbrew tytułowi, nie dotyczy ona regionu Azji i Pacyfiku, a jedynie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Znajdziemy tu wywody m.in. na temat roli biurokracji, dynamiki gospodarczej, pastiszowej liberalizacji i polityki wewnętrznej państw dwóch wymienionych regionów. Wyraźnie przeważają opisy państw niekomunistycznych nad socjalistycznymi. Pomimo że autor niewątpliwie jest kompetentny w opisywanej przez siebie tematyce, jego wywód wiele traci przez swą chaotyczność, a także wyjątkowo nieudolne tłumaczenie. Za główny ośrodek polityczno-gospodarczo-cywilizacyjny współczesnej sobie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej autor uważa Japonię, uważając również że to z tym państwem związana jest przyszłość obydwu regionów. Dziś już wiemy, że autor nie docenił mocarstwowego wzrostu Chin. Nie znajdziemy zatem w jego pozycji prognoz np. światowej ekspansji chińskiego kapitału, wzrostu wpływów politycznych Chin w Afryce, coraz większej stanowczości Pekinu w odniesieniu do mórz Południowochińskiego i Wschodniochińskiego, projektów Nowego Jedwabnego Szlaku etc. Jak się zatem okazało, autor nie był w stanie wyjrzeć poza horyzont wydarzeń i procesów sobie współczesnych. Prognostyczna wartość jego pracy okazała się zatem żadna. Warstwa deskryptywna zachowuje natomiast do dziś pewne znaczenie.