Wbrew tytułowi, książka nie jest prognozą, tylko diagnozą stanu współczesnego jej powstaniu (1997 r.). Również wbrew tytułowi, nie dotyczy ona regionu Azji i Pacyfiku, a jedynie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Znajdziemy tu wywody m.in. na temat roli biurokracji, dynamiki gospodarczej, pastiszowej liberalizacji i polityki wewnętrznej państw dwóch wymienionych regionów. Wyraźnie przeważają opisy państw niekomunistycznych nad socjalistycznymi. Pomimo że autor niewątpliwie jest kompetentny w opisywanej przez siebie tematyce, jego wywód wiele traci przez swą chaotyczność, a także wyjątkowo nieudolne tłumaczenie. Za główny ośrodek polityczno-gospodarczo-cywilizacyjny współczesnej sobie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej autor uważa Japonię, uważając również że to z tym państwem związana jest przyszłość obydwu regionów. Dziś już wiemy, że autor nie docenił mocarstwowego wzrostu Chin. Nie znajdziemy zatem w jego pozycji prognoz np. światowej ekspansji chińskiego kapitału, wzrostu wpływów politycznych Chin w Afryce, coraz większej stanowczości Pekinu w odniesieniu do mórz Południowochińskiego i Wschodniochińskiego, projektów Nowego Jedwabnego Szlaku etc. Jak się zatem okazało, autor nie był w stanie wyjrzeć poza horyzont wydarzeń i procesów sobie współczesnych. Prognostyczna wartość jego pracy okazała się zatem żadna. Warstwa deskryptywna zachowuje natomiast do dziś pewne znaczenie.

Wbrew tytułowi, książka nie jest prognozą, tylko diagnozą stanu współczesnego jej powstaniu (1997 r.). Również wbrew tytułowi, nie dotyczy ona regionu Azji i Pacyfiku, a jedynie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Znajdziemy tu wywody m.in. na temat roli biurokracji, dynamiki gospodarczej, pastiszowej liberalizacji i polityki wewnętrznej państw dwóch wymienionych...