Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem, co z tą książką jest nie tak, ale coś na pewno. Chyba to, że jest napisana zbyt dobrze. Mistrz romnasu bawiący się w thriller. Z powodzeniem. Owdowiała Julie otrzymuje od zmarłego męża psa. Po kilku latach zaczyna na nowo spotykać się z mężczyznami i poznaje tego rzekomo idealnego Richarda. Książka jest napisana fenomenalnym językiem. Do tego stopnia, że na dzień dobry zaoferowano mi rollercoaster ze smutku, rozczulenia i rozbawienia. Potem jednak wcale nie odchodzimy od emocji, ale stają się one znacznie cięższe i mroczniejsze. Książkę zaczęłam czytać w marcu. Takie maleństwo, a zajęło mi ponad miesiąc. Sądzę, że to naprawdę dużo, ale nie mogłam się zmusić żeby być w niej non stop. Czułam, że to wszystko mnie przerasta i mimo przyjemnego języka czułam konieczność robienia przerw. W końcu jednak dobrnęłam do końca. Tylko jakim kosztem? Łzy się ze mnie leją, chodź nie jestem specjalne wrażliwą osobą. Jedno jest pewne. Zaczęłam od łez i na nich skończyłam. Od początku do końca dzieło wzbudza tysiące emocji. Choć bardzo mi się podobało nie sądzę, że moja psychika pozwoli mi szybko ponownie zagłębić się w świat Julie Barenson.