Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój bosze... Co to jest za fenomenalna książka! Jestem całkowicie urzeczona, trochę zmiażdżona i emocjonalnie wyczerpana. Obawiam się, że następna historia przeczytana po tej nie zostanie przeze mnie sprawiedliwie oceniona, bo nie wytrzyma porównania. Kocham historie o muzykach, a ta zaspokoiła moje potrzeby i oczekiwania z naddatkiem. Jest tu dosłownie wszystko: historia powstania zespołu, teksty piosenek, proces twórczy, koncerty i interakcje z fanami, paparazzi, łatwy seks, narkotyki i alkohol, zaburzenia psychiczne, depresja. Muzyka jest na każdej stronie tej powieści, a chłopcy z zespołu żyją nią i oddychają, dzięki czemu naprawdę uwierzyłam, że główny bohater, Mackey Sanders, jest geniuszem muzycznym, a nie tylko figurą muzyka wymyśloną przez autorkę, żeby sprzedać gejowski romans. Powieść opowiada o miłości, tej pierwszej, a potem o miłości życia, o złamanym sercu, autodestrukcji, zdrowieniu, dojrzewaniu i odzyskiwaniu siebie. Mówi też o odwadze, by walczyć o swoje marzenia oraz o konsekwencjach, które ponosimy, gdy nam jej zabraknie. Opowiada o rodzinach z wyboru, o uczciwości, prawdzie i brutalności świata, który tej prawdy nie chce przyjąć. A wszystko to w historii chłopców z zadupia, którzy po prostu kochali muzykę. Muzyka była ich ucieczką i nadzieją, nawet kiedy ich życie wydawało się do niczego. Omawianie w tym miejscu fabuły czy kreacji bohaterów mija się z celem, bo oba te aspekty są tak złożone, że to po prostu nie ma żadnego sensu. Powieść jest wielowarstwowa, a postaci cały czas się zmieniają i rozwijają, zyskują głębię. Niektórych z nich można nie lubić, ale każdego da się zrozumieć. Beneath the Stain nie jest tym, czego się spodziewałam - jest czymś o wiele większym i lepszym, a ja jestem całkowicie zakochana w tej książce. ❤