Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawda jest taka, że wystarczy mi dać cokolwiek, co ma "Gdańsk" w nazwie, a przeczytam od deski do deski. W połączeniu z wiekiem XIX powinnam po prostu rozpłynąć się w kałużę zachwytu, ale jakoś... czegoś tu zabrakło. Wspomnienia Trojana są pogodne, nostalgiczne, przepełnione ciepłem, żywymi uczuciami do swoich bliskich, są po prostu światem idealnym - solidnym, prawym, szlachetnym, wyrozumiałym i łagodnym. I nic więcej. Strasznie bym sobie życzyła czegoś barwniejszego, nasyconego szczegółami "codziennymi", które dopiero z czasem nabierają wartości: więcej szkoły, przyjaciół, rozrywek, zakupów, ubrań, wycieczek, tego wszystkiego, co dziś wydaje się tak uroczo staromodne. A jednak mimo że nie zostawia po lekturze wyrazistych wspomnień, książka Trojana na swój sposób jest przyjemna. Dobre czytadło, nawet jeśli trochę bez wyrazu. Tradycyjnie największe pochwały powinno otrzymać wydawnictwo, bo jeśli jakaś publikacja jest powiązana ze słowo/obraz terytoria, można być pewnym olśniewającej typografii.