Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I myślisz: przyjmę wszystko, co się zdarzy. Wszystko jest lepsze niż ten niepokój, niech się wreszcie skończy, dobrze czy źle. Niech się dzieje, co chce.
Z tej iluzji wypływa życie. I boli.

Nieprawda, że to zaczyna się od spotkania i spojrzenia w oczy. To się wykluwa w samotności. Niewidocznie. Niepotrzebne są pocałunki. To zaczyna się od snu, w którym ledwie majaczy ta postać. Najpierw - przebudzenie. Zdziwienie. Więc to tak? Sen?

Prawdziwa miłość nie mija, trwa dalej, nawet jeśli realny świat ją pożarł i nie ma już wiele wspólnego z życiem.

Jestem chora na niepokój i samotność, które pragną ukojenia.

Najważniejsze jest napięcie. Rośnie, chociaż to niemożliwe. To się nie zdarza normalnie, a jednak się zdarzyło. To trwa.

Dystans sprawia, że sztuka pomaga żyć.