Czytadełka na leniwe wakacje.

Czytadełka na leniwe wakacje.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań różnych autorów, jedne były ciekawe i zajmujące, inne nudne i nieciekawe.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań różnych autorów, jedne były ciekawe i zajmujące, inne nudne i nieciekawe.

Tak na wymus to sie nic nie wymysli.

Tak na wymus to sie nic nie wymysli.

Typowe listy literackie na zamówienie, trudno więc oczekiwać prawdziwych emocji, trudno spodziewać się autentyczności. Wyjątkiem jest "Nieślubny list do męża" Gretkowskiej, którym autorka dokonuje bilansu swego związku: "To nie jest zwykły list miłosny. To dokument. Wyliczyłam w nim, jak się spotkaliśmy, co nas łączy, co dzieli. Czym dla mnie jest miłość i czym nie jest. Napisałam, że mężczyźni zakochują się w kobietach z chujem, a kobiety szukają w swoich mężczyznach kobiecości. Ta pomyłka nazywana jest miłością romantyczną. Nic dziwnego, że kręci się o niej komedie pełne zabawnych pomyłek, zanim ludzie odkryją grę pozorów. I zakochają się w sobie poważnie, bez złudzeń."(s.41) Bardzo bezpośredni, plastyczny, autentyczny język - jak to bywa u Gretkowskiej.
Nieco z atmosfery intymnej wymiany myśli między kochankami zachowała jeszcze jedynie "Czeczeńska piosenka" Anny Boleckiej. Formy wymiany listów używa również Inga Iwasiów, ale ten romans konferencyjny wydał mi się wręcz niesmacznie banalny. Reszta to literackie koncepty - opowiadania, nie żadne listy. I mało które o miłości. Nie wiem, czy to specyfika kobiecej perspektywy, czy już jakiś brak wyobraźni epistolarnej, ale większość z tych kawałków prozą jest o zazdrości (Kowalewska),tęsknocie po seksie (Nasiłowska, Iwasiów) lub o męskiej nikczemności (Miecznikowska - zadziwiająca historia faceta-zbitego psa, brelowskiego bohatera piosenki z "Ne me quitte pas", który wrednie wykorzystuje silną, piękną kobietę). Dwie autorki serwują para-stalkerskie historie z teatru i sali koncertowej - opowiadania w listach od zakochanego w solistce młodego widza, który przypadkiem trafił do opery na balet (Szczepkowska) i listy do popularnego tenora pisane jakoby przez nauczycielkę muzyki z prowincji, która uważa, że wolno jej pogardzać mężem i należy jej się lepsze życie, bo słucha muzyki klasycznej, choć sama, również w języku, jest dość prymitywna - charakterystyczna rzecz dla części tzw. inteligencji, nie tylko polskiej (Szwaja). Ciekawe, że tylko dwóch mężczyzn zdecydowało się na eksperyment epistolarny. Ale Wiśniewski od początku używał formy korespondencyjnej (bardziej e-maila, ale to przecież niemal to samo),zaś Kuczok wysilił się na makabryczny koncept rodem z kraju braci Grimm. Faceci zamiast o miłości, piszą o zemście - Wiśniewski o damskiej, Kuczok o męskiej.

Zdecydowanie wolę autentyczne listy. Nie muszą być miłosne - te są oryginalne i wystarczająco dobre wyłącznie dla ich adresatów. I tylko dla nich powinny pozostać. Inaczej niechcący mogą trącić kiczem. A mało kto jest zdolny napisać przekonujący list miłosny dla poklasku publiczności.

Typowe listy literackie na zamówienie, trudno więc oczekiwać prawdziwych emocji, trudno spodziewać się autentyczności. Wyjątkiem jest "Nieślubny list do męża" Gretkowskiej, którym autorka dokonuje bilansu swego związku: "To nie jest zwykły list miłosny. To dokument. Wyliczyłam w nim, jak się spotkaliśmy, co nas łączy, co dzieli. Czym dla mnie jest miłość i czym nie jest....

Kolejny twór marketingowy. Były "Opowiadania letnie", "Opowieści wigilijne", "Opowiadania szkolne", przyszedł czas na idealny prezent na walentynki - "Listy miłosne". Plejada popularnych autorów lekkich książek stworzyła na zamówienie opowiastki o miłości. Nic bardziej banalnego napisać nie sposób.

Kolejny twór marketingowy. Były "Opowiadania letnie", "Opowieści wigilijne", "Opowiadania szkolne", przyszedł czas na idealny prezent na walentynki - "Listy miłosne". Plejada popularnych autorów lekkich książek stworzyła na zamówienie opowiastki o miłości. Nic bardziej banalnego napisać nie sposób.

Jest w tej książce kilka opowiadań, które przeczytałam z wielką przyjemnością, ale są też i takie, które mi ciążyły i miałam wrażenie, że pisane były trochę na siłę. Ot zbiór opowiadań do autobusu w drodze do/z pracy. Mnie nie porwały.

Jest w tej książce kilka opowiadań, które przeczytałam z wielką przyjemnością, ale są też i takie, które mi ciążyły i miałam wrażenie, że pisane były trochę na siłę. Ot zbiór opowiadań do autobusu w drodze do/z pracy. Mnie nie porwały.

Dobry suplement miłosny między czytaniem schematycznych młodzieżowo podobnych książek o miłości wspaniałej, idealnej, oblanej cukierkową polewą. Nie jest to książka wybitnie ambitna, ale na pewno wychodząca ponad poziom opowieści o miłości, bo też i prawdziwa.

Dobry suplement miłosny między czytaniem schematycznych młodzieżowo podobnych książek o miłości wspaniałej, idealnej, oblanej cukierkową polewą. Nie jest to książka wybitnie ambitna, ale na pewno wychodząca ponad poziom opowieści o miłości, bo też i prawdziwa.

nie miałam jakichś wielkich oczekiwań względem tej książki, choć nie ukrawam, że jakiś czas na nią polowałam, antologie opowiadań traktuje, jako zapoznanie się z potencjałem, niejednokrotnie czołowych nazwisk, których ja nie znam, albo takich, których znam, ale chcę zobaczyć, jak radzą sobie w krótkiej formie. Nie trafiły do mnie jednak te listy uważniej przeczytałam kilkadziesiąt stron i resztę na szybko, forma się wyczerpała, różne punkty widzenia, różne podejścia do tematu, ale nie porywa. Podobała mi się najbardziej początkowa Anna Bolecka

nie miałam jakichś wielkich oczekiwań względem tej książki, choć nie ukrawam, że jakiś czas na nią polowałam, antologie opowiadań traktuje, jako zapoznanie się z potencjałem, niejednokrotnie czołowych nazwisk, których ja nie znam, albo takich, których znam, ale chcę zobaczyć, jak radzą sobie w krótkiej formie. Nie trafiły do mnie jednak te listy uważniej przeczytałam...

Zbiór jedenastu opowiadań polskich pisarzy w formie listów miłosnych prezentuje pewne historie miłosne. A jak wiadomo miłość miewa różne oblicza, znajdziemy tu opowiadania o miłości pomiędzy: tancerkę a jej widzem, czeczeńskim żołnierzem a piękną Polkę czy parę dawnych kochanków, naukowców. Wszystkie opowiadają swoistą historię o górnolotnym uczuciu jakim jest miłość, czasami na poważnie, czasami z humorem, czasami romantycznie a nawet ironicznie. Całość oceniam przeciętnie, zbiór stanowi lekką lekturę na letnie, leniwe popołudnia. Na wyróżnienie zasługują moim zdaniem dwie pozycje.
1."Ranking emocji" autor Janusz Leon Wiśniewski - list, który opowiada o wykorzystanej kobiecie, która nie pozostaje dłużna swojemu "oprawcy". Zemsta bywa słodka, także mści się na sekretarce, z którą przyłapała swojego byłego kochanka. Całość utrzymana na wysokim poziomie, nieco groteskowo i ironicznie o mężczyźnie który nigdy nie znała prawdziwej miłości. Polecam.
2."Kiedy gasną światła" autor Joanna Szczepkowska - tu poznajemy historię pewnego chłopak, który przychodzi do teatru na każdy spektakl by podziwiać grę autorską jednej panny. Zachwycony jej talentem, urodą, gracją przelewając na papier całe uwielbienie dla jej osoby. Wszytko się jednak zmienia, gdy pewnego dnia poznaje w teatrze pewną damę. Intrygująca, zaskakująca opowieść o pewnej miłości i jej obliczach. Polecam.
Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu pozostałe listy oceniam jako przeciętne, może dlatego że spodziewałam się po tej pozycji nieco więcej. Większość listów jest o miłości nieco trudnej, niespełnionej, obłudnej, odrzuconej, spisanej na straty. A przecież można napisać tak wiele historii o tej spełnionej, która pozostaje już na zawsze w sercach i pamięć kochanków.

Zbiór jedenastu opowiadań polskich pisarzy w formie listów miłosnych prezentuje pewne historie miłosne. A jak wiadomo miłość miewa różne oblicza, znajdziemy tu opowiadania o miłości pomiędzy: tancerkę a jej widzem, czeczeńskim żołnierzem a piękną Polkę czy parę dawnych kochanków, naukowców. Wszystkie opowiadają swoistą historię o górnolotnym uczuciu jakim jest miłość,...

Listy... to zbiór - jak sama nazwa mówi - listów miłosnych, pisanych przez sławnych autorów. Niestety, trzeba mieć ogromny talent albo niezwykły pomysł, żeby sam list, bez kontekstu, był dobry, jasny (a przynajmniej sensowny) i poruszający. Dla mnie te listy takie nie były. Nie pamiętam ani jednego, nie pamiętałam już po kilku dniach od przeczytania.
Ot, stracony czas.

Listy... to zbiór - jak sama nazwa mówi - listów miłosnych, pisanych przez sławnych autorów. Niestety, trzeba mieć ogromny talent albo niezwykły pomysł, żeby sam list, bez kontekstu, był dobry, jasny (a przynajmniej sensowny) i poruszający. Dla mnie te listy takie nie były. Nie pamiętam ani jednego, nie pamiętałam już po kilku dniach od przeczytania.
Ot, stracony czas.