Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdziekolwiek byśmy nie zmierzali,poszukujemy słońca.Brniemy przez tunele ciemności z nadzieją,że za kolejnym zakrętem ujrzymy promyk nadziei.A chłód wypełniający nasze dusze w końcu zniknie,ogrzany ciepłem miłości.

To ludzie są największymi potworami żyjącymi na Ziemi i chyba tak już pozostanie.

To prawda, że jeśli człowiek jest na krawędzi, zawsze zwróci się do Boga, jaki by on nie był. Każdy, czy to niewierzący, czy wierzący, będzie krzyczał „Boże, pomóż!”, będzie żebrał o cud, nawet jeśli jest to tylko mrzonka i złudna nadzieja… Bo jeśli nie ma już nic, cóż innego nam pozostaje…?

Miłość jest nadzieją,siłą i przekleństwem w jednym.Ponieważ kiedy kochasz,wiesz,że jesteś w stanie zrobić i osiągnąć wszystko.Daje ci moc,jakiej nie uzyskasz w żaden inny sposób,ale kiedy znika,kiedy zostaje ci zabrana,to jakby wyrwano ci duszę,zmiażdżono serce i wypalono umysł…A wiesz,co wtedy trzyma cię przy życiu?(…) -Wspomnienia.Kiedy zawala ci się świat i wiesz,że nie dasz rady przeżyć choćby minuty dłużej-wspominaj…Bo we wspomnieniach miłość żyje wiecznie.

Nie sztuką jest skończyć to życie, kruszynko, sztuką jest stawić mu czoła i pokazać środkowy palec.

Jutro może nie zdarzyć się nigdy.Słońce może nie wzejść,a serce przestać bić.

Słowa nie ranią fizycznie, ale zostawiają o wiele gorszy ślad. Są dotkliwsze, zadają rany, które nieustannie krwawią, a wywołany przez nie ból, nigdy nie łagodnieje. Odradza się na nowo z każdym powracającym wspomnieniem. Rana na ciele prędzej czy później się zagoi, natomiast ta w pamięci, nawet jeśli się zabliźni, pozostanie już w niej na zawsze.

Ktoś, kto kocha, nie niszczy. Ktoś, kto niszczy, nigdy nie kochał.

Póki żyjesz ty, żyje pamięć o tych, których kochałaś, a którzy odeszli. W chwili, gdy zgaśnie światło w twoich oczach, a serce przestanie bić, oni odejdą w zapomnienie...

Nie miałam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić, ani miejsca, które mogłabym nazwać domem.

Muzyka to swego rodzaju łącznik z uczuciami. To lekarstwo na poranioną duszę i zbolały umysł. Siła w chwilach słabości i pokrzepienie w czasie smutku".

Nie ma takiego zła, które nie zostałoby ukarane ani takiego dobra, które nie zostałoby wynagrodzone.

Czy życie aby na pewno jest darem? Bo jak żyć, skoro twoim jedynym towarzyszem jest samotność…? A ona z kolei podpowiada ci nieustannie, by skończyć tę udrękę.

Podobno Bóg zrzuca na nasze barki tyle cierpienia, ile jesteśmy w stanie udźwignąć - nie więcej. Jeśli jednak się przeliczy i ból, jakim na obarcza, okazuje się silniejszy, wysyła na pomoc anioła. Może nim być przyjaciel, który zawsze odpowie na wiadomość i wesprze w momentach kryzysu, siostra zapewniająca, że cię kocha, czy zupełnie obca osoba, ofiarująca pomocną dłoń. Ważeń, by mieć przy sobie kogoś, kto udzieli nam wsparcia i dzięki komu poczujemy się silniejsi.

Z uczuciami wiązał się smutek i
ból. Człowiek zakochany jest mniej czujny i narażony na nieprzyjemności. Jest
słabszy, łatwiej go zranić.

Mogę być twoim aniołem, ale to ty podarowałeś mi skrzydła, dzięki którym mogę latać".

Czułem wewnętrzny niepokój, bałem się czegoś, co mogło mnie przerosnąć, więc musiałem usilnie się
starać, żeby nie wpaść we własne sidła.

Połączone ze sobą strach, przemęczenie, ból i wściekłość są w stanie nieodwracalnie zniszczyć człowieka. Doprowadzić do obłędu i zepchnąć z krawędzi życia w przepaść, nie zostawiając po nim śladu...".

Pochyliłam się szybko, ustami dotykając jego ciepłych warg, i wszystko, co było złe - wszystko, co napawało mnie strachem oraz sprawiało, że czułam się nic niewarta i bezsilna - znikało jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Milczenie z obcą osobą mogłoby być niezręczne, jednak kiedy masz u boku przyjaciela, jest wręcz wyzwalające. Rozmawiać można z każdym, milczeć - tylko z bliskimi.".

W życiu każdego człowieka nastaje taka chwila, gdy bezsilny, pokonany i pozbawiony wiary wie, że piekło w czystej postaci, w którym przyszło mu żyć, zgotował sobie sam. Nienawidzi się za to, kim jest, co zrobił z własnym życiem, do czego doprowadził. Gardzi sobą i wcześniejszymi poczynianiami.

Każdy kolejny dzień uświadamiał mi, że wiem o niej mniej, niż sądziłem.

Skoncentrowana na przekazywaniu Brianowi siły poprzez swój dotyk, blagalam Boga, by nas ocalił. Targowalam się z nim, składając liczne obietnice, byle Brian wydobrzał.

Rodzina to nie więzy krwi. To nie dokument. To coś, co nosimy w sercu. Jesteśmy w stanie oddać dla niej wszystko i nie żądać nic w zamian. To osoby, które zawsze przy nas będą i pomogą dźwigać ciężar życia. Zminimalizują cierpienie i będą cieszyły się naszymi sukcesami. To czysta bezinteresowność i bezgraniczna miłość.

Nie przeznaczenie stanowi o nas, nie los i nie przypadek. O tym, kim będziemy, jak potoczy się nasze życie i z kim je spędzimy, decydujemy sami. Każda porażka czy zwycięstwo jest następstwem dokonywanych przez nas wyborów. Zawsze mamy czas na to, by coś zmienić. Dopóki nie zajdzie słońce naszego życia, jesteśmy jego panami.

Gdziekolwiek byśmy nie zmierzali, poszukujemy słońca.

Kiedy przyjdzie ten dzień i będziemy czekać na wyrok, jaki wyda na nas życie, a nasz obrońca, jakim jest przeznaczenie, nie da rady nas ocalić i los w roli kata postanowi nas rozdzielić - chcę, byś żyła, byś zawalczyła, Lex... Rozumiesz, kochanie? Chcę, byś żyła...

Każdy z nas nosi swoje brzemię, przez które jest tym, kim jest. Nie możemy oceniać ludzi, ponieważ nie wiemy, co w życiu przeżyli, jak ciężką drogę przeszli i ile wysiłku włożyli w to, by móc w ogóle przetrwać. Nie mamy prawa oceniać.

Istnieje taki rodzaj smutku, którego nie da się wyrazić łzami, nie da się nikomu wytłumaczyć i pozwolić zrozumieć. Osiada on głęboko w sercu, wżerając się w nie, i wypala w nim ogromną dziurę. Dziurę, której nie sposób załatać.

Czasami przeznaczenie obdarowuje nas złudnym skrawkiem nadziei tylko po to, abyśmy odczuli jego stratę".