Daniel Poliński

Dzięki tej książce zaczęłam interesować się polskim międzywojniem, poszukiwać kolejnych źródeł w postaci życiorysów i wspomnień, bo tylko w ten sposób można naprawdę usłyszeć tych, których już dawno nie ma i próbować dotknąć świata, który już przeminął. Lubię do niej wracać,ostatnio w tym roku. Książka została wydana w 1986r., a więc kryterium wyboru źródeł musiało być zgodne z ideologią ustroju PRL, ale niech nie zraża to Czytelnika! Przedwojenni autorzy pamiętników nie przewidywali przecież, że w przyszłości twór ów powstanie. Ich krytyka rzeczywistości międzywojennej jest ich ówczesną jej oceną, przyczyny której opisują nieraz emocjonalnie,a nieraz z rezygnacją, jako stan rzeczy, którego zmienić się nie da. Warto pochylić się nad ich losami, szczególnie że coraz mniej żyjących i pamiętających ten czas.