Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski poeta. Urodzony w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej. Syn Tadeusza Konstantego, rysownika-samouka i karykaturzysty oraz Jadwigi z domu Rodkiewiczów, nauczycielki. Okres pierwszej wojny światowej spędził wraz z matką (ojciec wyjechał w 1913 r. do Brazylii) i rodzeństwem u dziadków w majątku Rostkowo koło Przasnysza, a później w majątku Długa Kościelka koło Warszawy. Po ukończeniu szkoły średniej studiował w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie (wg innej informacji – w Akademii Sztuk Pięknych). Twórczość poetycką rozpoczął jeszcze w dzieciństwie, pierwsze utwory pochodzą z 1926 r., ale ich druk przypada dopiero na 1934 r. Ogłaszał niewiele i nie uczestniczył w życiu literackim. Debiutował – wspólnie z Romanem Ostem (Goldwasserem) i Stanisławem Mioduszewskim – tomem „Profile” (1934 r.),który ukazał się nakładem autorów.

Poezja Mikiewicza kształtowana się w kręgu oddziaływać „Skamandra”, co przejawiało się w sposobie odczuwania życia i wyborze tematyki, a także posługiwaniu się regularną wersyfikacją. Ulubioną formą wypowiedzi Mikiewicza był wyrazisty monolog ukonkretnionego lub nawet spersonifikowanego przedmiotu, rzeczy lub elementu natury (np. „Rzeka”, „Wisielec”, „Słup telegraficzny”, „Jabłoń”, „Jesień”). Witalizm niektórych utworów był równoważony przez elementy sarkazmu i ironii. Formą samoobrony wobec okrucieństwa świata była także ucieczka w świat przyrody. Witalizmowi przeciwstawiały się liczne obsesje (np. motywy wariata, śmierci czy nawet samobójstwa, jak w wierszu „Wyjącym zimnym kośćcem”). Mimo zależności od poetyki skamandryckiej, Mikiewicz zdobył się na dużą samodzielność: wypracował zwięzły i oszczędny styl, niezwykłą, lecz zwartą i logiczną metaforykę. Bogactwo wyobraźni i obrazowania, a nawet „ozdobność” metafory wiązały się też z oddziaływaniem poezji S. Jesienina. W późniejszych wierszach Mikiewicz ujawniał się coraz bardziej konflikt z otaczającym światem i radykalny protest przeciw pospolitości mieszczańskiego bytowania. Rozwój wydarzeń przyspieszał radykalizację postawy poety, mocno oddziałała na niego tragedia powstania robotniczego w Wiedniu w 1934 r.: jednemu z jego przywódców poświęcił wiersz pt. „Wisielec”. Prócz wierszy Mikiewicz napisał, wg świadectwa Józefa Czechowicza, dwie niemal ukończone powieści (fragmenty jednej z nich Czechowicz drukował w „Piórze”) oraz kilka opowiadań i nowel, wiadomo też o istnieniu młodzieńczego pamiętnika. Utwory Mikiewicza drukowały: „Pion”, „Skamander” i „Wiadomości Literackie”.

Powołany do służby wojskowej, odbywał ją w Szkole Podchorążych w Zambrowie. Rygor wojskowy i konflikt wrażliwego poety z bezduszną surowością przełożonych doprowadziły, po nieudanych próbach przeniesienia do innej szkoły, do samobójczej śmierci w koszarach 9 lutego 1935 r. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Mikiewicz był żonaty z Elzą (nazwisko panieńskie nieznane). Dzieci Mikiewiczowie nie mieli. Po śmierci Mikiewicza jego spuścizną, na życzenie rodziny, zajął się Czechowicz, dzięki którego ukazał się tom pt. „Poezje” (1973 r.),stanowiący wybór z „Profilów” i z rękopiśmiennej spuścizny poety.