J.M. Wajdenfeld

Wiem, że nie moje tylko Maksa, ale widzę to jego oczami. Dziecko gładzi jego zimną, okrutną w tym momencie, brudną, nieogoloną twarz i uśmie...

Wiem, że nie moje tylko Maksa, ale widzę to jego oczami. Dziecko gładzi jego zimną, okrutną w tym momencie, brudną, nieogoloną twarz i uśmiecha się radośnie… obejmuje go i całuje. A on czuje jej zapach, zafascynowanie, poczucie bezpieczeństwa i bezwarunkową miłość…. I zmienia się, łagodnieje i odwzajemnia jej uczucia. Kocha ją, cała pełnią bezwarunkowej miłości i oddania… Aż zakręciło mi się w głowie. Co to za obraz? Kim jest to dziecko?

Co?” „Nie wiem, mam takie wrażenie, jakby cień…” „Cień czego?” „Mocy…, wiem, że to absurdalne, to raczej przeczucie, wrażenie, takie jak wte...

Co?” „Nie wiem, mam takie wrażenie, jakby cień…” „Cień czego?” „Mocy…, wiem, że to absurdalne, to raczej przeczucie, wrażenie, takie jak wtedy gdy rozpoznaje kogoś obdarzonego… Ale to nie to samo, one nie są obdarzone… na pewno. Może się mylę, nieważne… Może to tylko moje nastawienie…” „Chodźmy do detektywa, jest w pokoju obok” „Może lepiej nie…, ja stąd go czuje, on nie śpi, boi się, widzi, słyszy, czuje, ale nic nie rozumie i absolutnie nic nie pamięta” – przekazała Oliwia mocno wzburzona –„Spróbuj skontaktować się delikatnie z jego umysłem, może chociaż uda się przywrócić mu mowę i podstawowe umiejętności by mógł dalej żyć”.