Dwaj wybitni pisarze, laureaci literackiej Nagrody Nobla, Tomasz Mann i Hermann Hesse, przyjaźnili się przez ponad pięćdziesiąt lat – mimo że mieszkali na zupełnie innych krańcach Niemiec i prowadzili zupełnie inny tryb życia. Hesse był propagatorem cichej kontemplacji, podczas gdy Mann był osobą publiczną, intelektualistą chętnie udzielającym się w życiu społecznym. Wiele ich jednak również łączyło. Obaj zbuntowali się przeciwko mieszczaństwu, z którego się wywodzili, przestając chodzić do szkoły i zaczynając pracę – Hesse w księgarni z używanymi książkami, Mann jako agent ubezpieczeniowy. Matki obu wprowadziły pewien wymiar egzotyki w ich niemieckie dzieciństwo – Mann urodził się w Brazylii, a Hesse w Indiach.

Jednak tym, co naprawdę ich zbliżyło, były ich przekonania i podobne wartości, które chcieli przekazać w swoich dziełach. Wspierali swoje prace, czytali swoje książki, komentowali je, krytykowali, zarówno publicznie, jak i w prywatnej korespondencji, jaką prowadzili przez kilkadziesiąt lat.

W styczniu 1928 roku, na rok przed tym, jak otrzymał literackiego Nobla, Mann napisał do Hessego, dziękując mu za przesłany właśnie tomik poezji:

W tym samym liście Mann komplementuje inne dzieło Hessego, słynnego Wilka stepowego, który miał premierę kilka miesięcy wcześniej i był pierwszą książką Hessego zauważoną przez krytyków (to właśnie m.in. ona przyczyniła się do tego, że otrzymał Nobla w dwadzieścia lat później).