Nie możesz zatrzymać biegu wydarzeń. Nie możesz cofnąć czasu. Jedyny sposób, by odkryć tajemnicę… to nacisnąć play.

Przyznaję bez bicia. Odetchnąłem po tej lekturze. To wielka bomba emocjonalna, która przygwoździła mnie na kilkanaście godzin. Trzynaście powodów śmierci i nie wiadomo, kiedy trafi na mnie - myślał główny narrator. Autor nakreślił problem samobójstw nastolatek w sposób można rzecz nowatorski. Całą analiza psychologiczna, odsłuchiwanie taśm to prawdziwy majstersztyk. To debiut autora i ta książka utrzymuje się od dziesięciu lat na liście bestsellerów New York Timesa. Wstrząsająca, doskonale napisana, przemawiająca i wołająca o uwagę. Dla nastolatków i ich rodziców. - Piotr.

Od początku odbierałam dziewczynę jako silna bohaterkę i sadziłam, że tylko coś naprawdę traumatycznego musiało ją popchnąć w tym kierunku, a okazała się żałośnie słaba. Dlaczego? Bo na wszystkie trzynaście powodów Hannah pozwoliła. Nie zrobiła zupełnie nic, aby było inaczej, aby poczuła sie lepiej. Porzuca cię przyjaciel? Znajdź nowego. Ktoś narusza twoją prywatną przestrzeń/podgląda cię? Zadzwoń na policję. Ktoś dotyka cię w sposób w jaki sobie nie życzysz? Dlaczego nie walniesz głąba prosto w twarz? Nie chcę tutaj wałkować wszystkich powodów - które jak dla mnie nie były PRAWDZIWYMI powodami. (...) Jay Asher w moim odczuciu umniejsza coś tak strasznego jak samobojstwo i sprowadza je do zbieraniny bzdurnych zdarzeń, podczas, gdy dzieje się prawdziwy dramat, powody są zdecydowanie poważniejsze. - mclena.

Jakich możemy się spodziewać owoców z promowania takich książek?
Otóż mnóstwo masochistek zapragnie popełnić samobójstwo uprzednio rozsyłając opowieść o swym nieszczęściu wszystkim możliwym bliskim i znajomym czując się istotą na wskroś bohaterską, jako że wiadomo iż najlepiej jest uczynić na złość babci odmrażając sobie uszy. - veinylover.

Teraz coś, co uważam na temat tytułowych powodów. Otóż - uważam, że nie podlegają one żadnej dyskusji. 
Nie podlega dyskusji, czy to były wystarczające powody, do tego, by popełnić samobójstwo czy nie... Dlaczego o tym mówię? Bo w kilku opiniach właśnie na coś takiego się natknęłam.
Ludzie! Każdy z nas jest inny. Każdy z nas ma inną "wytrzymałość". Jeden zniesie więcej i wyjdzie z tego silniejszy, drugi zniesie mniej i nie będzie w stanie nawet się podnieść. Każdy też ma inną wrażliwość. Dla jednego coś będzie błahostką, dla drugiego będzie sprawą życia lub śmierci. Nie nam oceniać jak pewne rzeczy wpływają na innych.
Poza tym - najlepiej spróbować postawić się na miejscu takiej osoby: Czy wam by było miło, gdyby ktoś wasz największy życiowy dramat rozpatrywał pod kątem „wystarczające/nie wystarczające"? Szczerze wątpię.
Wystarczyłoby w życiu kierować się zasadą „Nie czyń drugiemu co Tobie niemiłe" i dla każdego z nas to życie byłoby o wiele łatwiejsze. - Caroline In-Wonderland