Jan Gondowicz z nagrodą Adama Mickiewicza

Laudację, lub może raczej wariację na jej temat, wygłosił Jarosław Mikołajewski. Sam nazwał swe wystąpienie „refleksją pozakartkową”, choć – koniec końców – do kartki wrócił. Jan Gondowicz, który w pokazanym chwilę przed wystąpieniem Mikołajewskiego nagraniu określił się, najprecyzyjniej, jak to możliwe, „człowiekiem książki”, został nazwany tym, „który nie jest niespodzianką”. Wyróżnienie nagradzanego mnóstwem nagród eseisty, krytyka, tłumacza, a może po prostu erudyty, nie jest niespodzianką dla „fachowców”-humanistów. Czyli tych od szeleszczących, ciut pożółkłych kartek, parających się słowem lub jego oceną i pokasłujących w kłębach kurzu zrzucanego z bibliotecznych półek. Jednak mimo kongenialnych felietonów z „Pan tu nie stał. Artykuły drugiej potrzeby” Jan Gondowicz nie gości na „bookstore’owych” listach przebojów, może Poznańska Nagroda Literacka im. Adama Mickiewicza odrobinę poprawi te notowania.

Igor Jarek. Wygrał z poetkami

Werdykt Kapituły i przyznanie Nagrody-Stypendium im. Stanisława Barańczaka pisarzowi z Nowej Huty wywoła z pewnością wiele dyskusji. Obie znajdujące się wraz z nim na shortliście poetki: Urszula Honek i Katarzyna Szweda też przecież zdecydowanie wybijają się spośród grona parających się piórem młodych ludzi. Dyskutować będą przede wszystkim humaniści – tak, tak – ci szeleszczący i pokasłujący, wirujący w rytm wariacji o laudacji. „Zwykłemu” czytelnikowi z kolei spodoba się język, realizm, egzystencjalne „k...wy”, wylatujące jedna za drugą ze stron „Halnego”... 

Proza Igora Jarka brzmi jakby Dorota Masłowska wywołała w Nowej Hucie ducha Marka Nowakowskiego, a potem wespół z na wskroś (ach, jak to brzmi w tym kontekście) warszawskim ciałem astralnym pisarza wzięła się za opowiadanie o dzielnicy. Może raczej Dzielnicy, bo tak ją nazywa nagrodzony w Poznaniu autor w tomie poezji „Białaczka”. Wiersze tam umieszczone są bardziej „katowickie” niż „krakowskie”, jednak sama Dzielnica zdaje się być bardziej uniwersalna.

Koniec końców Igor Jarek jednak „coś dostał” – nominacja do Paszportów Polityki, nagroda przyznana w Poznaniu, może w kolejce czekają następne wyróżnienia… Dzielnica może być dumna.

Igor Jarek – upodobanie do czarnego

Czyżby to była prawda, że węglowy pył osiada w porach skóry i, po jakimś czasie, nie można go już wyszorować? A może osiada też na duszy? To by tłumaczyło czarny kolor… Wszędzie… Od wierszy, przez komiksy, do prozy… I od kopalni po literackie spotkania. Wszędzie czarny, węglowy pył. On też wywołuje kaszel – prawie tak samo, jak kurz z bibliotecznych półek. „W pisaniu fajne jest to, że można czytać” – powiedział autor po odebraniu nagrody w poznańskim Centrum Kultury ZAMEK. Litery poezji i prozy Jarka mają zdecydowanie czarny kolor. Czernie i mrok dominują w komiksach: „Słowackiego.”, „Spodoustych” i, noblesse oblige, „Czarnej studni”. Kolory, zmieszane z ciemnością, dodane przez Judytę Sosnę, żonę autora „Halnego”.

Czy nagrody literackie, nawet taka, której patronują pospołu Mickiewicz z Barańczakiem, dają popularność? Raczej nie – wszak, raz jeszcze wspominając o noblesse, które oblige – wydawnictwo o nazwie Nisza zobowiązuje. Takie wyróżnienia mogą jednak wygenerować snobizm, a wręcz „snobizm na…”, czego obu nagrodzonym autorom należy życzyć z całego serca.