„Detective writers in England” to esej o charakterze czysto propagandowym – poprzez opis literatury kryminalnej, wychwala Wielką Brytanię i zachodni styl życia. Choć docelowo miał zostać szeroko rozpowszechniony, nie zyskał zbyt dużego rozgłosu.

Jak możemy przeczytać na łamach wczorajszego Guardiana, David Brawn, wydawca Christie, natrafił na zagubiony esej w 1997 roku podczas przeglądania archiwów pisarki, jednak aż do teraz nie miał okazji go opublikować. W końcu 13 września tego roku został dołączony w charakterze przedmowy do wznowionego wydania jednej z powieści „Ask a policeman” z 1933 roku, napisanej wspólnie przez członków Detection Club, klubu zrzeszającego autorów książek kryminalnych. Brytyjskie wydanie nie jest jednak prapremierowe.
W 1947 roku esej ukazał się w jednym z rosyjskich czasopism.

Na łamach eseju brytyjska królowa kryminałów bardzo pochlebnie wyraża się na temat twórczości Arthura Conana Doyle'a, którego nazywa „pionierem powieści detektywistycznej”. Docenia również powieści Dorothy Leigh Sayers, Ngaio Marsh oraz Johna Dickinsona Carra (określając go mianem „króla sztuki wprowadzania
w błąd”).

Pomimo propagandowego wydźwięku eseju, autorka pozwala sobie na krytykę niektórych twórców. Przykładowo twierdzi, że Margery Allingham podporządkowywała fabuły swoich powieści bohaterom, co sprawiało, że ich zakończenia często były przewidywalne i nieciekawe.

O sobie samej pisarka wyraża się powściągliwie, nazywając się „pracowitym rzemieślnikiem”. Co więcej ostrzega przed pochopnym wyborem głównego bohatera powieści, a zwłaszcza serii, wyznając, że jest już śmiertelnie znudzona postacią Herculesa Poirot.

Zdaniem Brawna po lekturze „Detective writers in England” wyraźnie widać, że Christie nie tylko pisała, ale również czytała dużo kryminałów i była na bieżąco z wszystkimi nowościami ukazującymi się na rynku. Dzięki temu esej ten jest ciekawym świadectwem przedwojennej brytyjskiej literatury kryminalnej.