Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki

W trakcie lektury tej książki przenosimy się 100 lat wstecz, w czasy, kiedy wyjazd do miasteczka oddalonego o kilkanaście kilometrów był całodniową wyprawą. Kilka kilometrów pieszo, z tobołami, potem rodzinne wakacje na łonie przyrody. Najbardziej ujęła mnie właśnie opowieść o przekradaniu się przez prywatne posiadłości, aby skrócić sobie drogę. Mimo tego większość tych pamiętników nie wzbudziła we mnie aplauzu, a to z uwagi na to, że poświęcona jest polowaniom na wszystko, co żyje, tudzież znęcaniu się nad zwierzętami. Wiem, że wtedy stosunek do przyrody był inny - wspomnienia Marcela Pagnola są świadectwem tego, jak bardzo człowiek potrafi być okrutny wobec innych gatunków i szczególnie smutne jest to, kiedy okrucieństwo to okazują już dzieci, a jest to traktowane li tylko jako „niewinna” zabawa. No nie ma we mnie zgody na coś takiego i nie powiedziałabym, że są to „sielankowe” klimaty, ani nie nazwałabym tej lektury sympatyczną.

W trakcie lektury tej książki przenosimy się 100 lat wstecz, w czasy, kiedy wyjazd do miasteczka oddalonego o kilkanaście kilometrów był całodniową wyprawą. Kilka kilometrów pieszo, z tobołami, potem rodzinne wakacje na łonie przyrody. Najbardziej ujęła mnie właśnie opowieść o przekradaniu się przez prywatne posiadłości, aby skrócić sobie drogę. Mimo tego większość tych...

Przenieść się w czas dzieciństwa w piękne okoliczności przyrody.

Przenieść się w czas dzieciństwa w piękne okoliczności przyrody.

Rozumiem, że na przestrzeni lat stosunek do polowań uległ znacznej zmianie i kiedyś polowania stanowiły wręcz rodzaj rodzinnej "tradycji", ale opisy znęcania się nad zwierzętami ukazane jako urocza dziecinna zabawa zepsuły mi przyjemność, jaką mogłam wyciągnąć z tej lektury. A przyjemność mogłaby być bardzo duża, gdyż książka jest napisana bardzo przystępnym, lekkim i ładnym stylem. Mimo to, jej lektura wzbudziła we mnie głównie niesmak- szkoda.

Rozumiem, że na przestrzeni lat stosunek do polowań uległ znacznej zmianie i kiedyś polowania stanowiły wręcz rodzaj rodzinnej "tradycji", ale opisy znęcania się nad zwierzętami ukazane jako urocza dziecinna zabawa zepsuły mi przyjemność, jaką mogłam wyciągnąć z tej lektury. A przyjemność mogłaby być bardzo duża, gdyż książka jest napisana bardzo przystępnym, lekkim i...

Bardzo przyjemna, ciepła książka.

Bardzo przyjemna, ciepła książka.

To nie książka dla dzieci, to książka dla każdego. Humorystyczna i pełna optymizmu. Autor potrafi wrócić do pozycji dziecka i robi to w ciekawy sposób.

To nie książka dla dzieci, to książka dla każdego. Humorystyczna i pełna optymizmu. Autor potrafi wrócić do pozycji dziecka i robi to w ciekawy sposób.

Jeśli ktoś lubi Mikołajka, to ta pozycja również przypadnie mu do gustu. Oczywiście problemy są trochę bardziej poważna, ale nadal widziane z pozycji dziecka, więc wydają się skierowane do młodszego pokolenia. Każdy z nas sam przeżył zmianę punktu widzenia na różne sprawy tylko z powodu przyrostu lat na koncie życia. Książka ta to duża doza humoru, czego nam Polakom w codziennym życiu trochę brakuje, my tak nie potrafimy patrzeć na świat oczami dziecka, zrobić z siebie wariata, żeby rozbawić rodzinę. Szczerze polecam.

Jeśli ktoś lubi Mikołajka, to ta pozycja również przypadnie mu do gustu. Oczywiście problemy są trochę bardziej poważna, ale nadal widziane z pozycji dziecka, więc wydają się skierowane do młodszego pokolenia. Każdy z nas sam przeżył zmianę punktu widzenia na różne sprawy tylko z powodu przyrostu lat na koncie życia. Książka ta to duża doza humoru, czego nam Polakom w...

„Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki” Marcela Pagnola to wyjątkowa książka, czy raczej należało by napisać: potoki słońca, które spadły z ciepłego nieba i rozświetliły tajemniczo to, co nazywamy dzieciństwem, a czego ślady znajdujemy dookoła siebie, nawet w dorosłym życiu.

Wspomnienia pełnych przygód wakacji w rodzinnej Prowansji, pierwszych poważnych rozmów z rodzicami czy buntu przed przykrym obowiązkiem szkoły, podczas gdy było jeszcze tyle zabaw do wymyślenia – to rzeczy ważne dla autora opowieści, a ważność tą odczuje każdy w niezwykłej malowniczości słowa i epizodyczności obrazu: w zapachu lawendy i tymianku, w kształcie kawałka chleba włożonego pośpiesznie do szkolnego tornistra, odnalezionego między czekoladą a pomarańczą… Nawet w chwilowej nudzie, będącej jedynie zapowiedzią wiecznej zabawy.

Tak rozświetlone cuda są podarowane czytelnikowi w sposób dowcipny i lekki, nie pozbawiony jednak nutki dystansu i przyjacielskiej ironii względem przeżyć małego bohatera, ale też względem minionego czasu, kiedy małe dziś dla mężczyzny problemy, były prawdziwymi dramatami dorastającego chłopca.

Lektura „Chwały mojego ojca. Zamku mojej matki” pozwala uświadomić sobie, że dzieciństwo to inaczej pewna wolność, o jakiej nie umiemy zapomnieć, i że wszyscy – prędzej czy później – jesteśmy powieściopisarzami swoich najmłodszych lat, którym możemy dopisać uśmiech lub przelotne zawstydzenie, ale które niezmiennie zawierają w sobie fascynującą poezję i prawdę, niosącą subtelną i wzruszającą naukę.

Joanna Roś

„Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki” Marcela Pagnola to wyjątkowa książka, czy raczej należało by napisać: potoki słońca, które spadły z ciepłego nieba i rozświetliły tajemniczo to, co nazywamy dzieciństwem, a czego ślady znajdujemy dookoła siebie, nawet w dorosłym życiu.

Wspomnienia pełnych przygód wakacji w rodzinnej Prowansji, pierwszych poważnych rozmów z rodzicami...

Dwukrotnie podchodziłam do tej książki i za trzecim razem pochłonęłam ją w całości. Jest to lektura magiczna, ciepła i pełna miłości. Opowiada o zapomnianym dzieciństwie, zwykłych ludziach i ich niezwykłych przygodach. Język i styl pana Pagnola sprawił mi ogromną przyjemność, przez co z trudem odrywałam się od powieści, powracając do swoich codziennych obowiązków.
Polecam każdemu, bez względu na wiek.

Dwukrotnie podchodziłam do tej książki i za trzecim razem pochłonęłam ją w całości. Jest to lektura magiczna, ciepła i pełna miłości. Opowiada o zapomnianym dzieciństwie, zwykłych ludziach i ich niezwykłych przygodach. Język i styl pana Pagnola sprawił mi ogromną przyjemność, przez co z trudem odrywałam się od powieści, powracając do swoich codziennych obowiązków.
Polecam...

Prawie każdy z nas słyszał o serii przygód Mikołajka. Najwyższa pora poznać bliżej Marcela, okrzykniętego we Francji „Dziadkiem Mikołajka”. Dodatkową rekomendację stanowi fakt, że ilustracje do obu serii tworzył Jean-Jacques Sempé, znany francuski rysownik i ilustrator.
Wydawać by się mogło, że „Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki” to historie dla dzieci. Pozory jednak mylą, bo nawet dorosły znajdzie w niej coś dla siebie – przede wszystkim powróci do dzieciństwa, do świata marzeń i przygód. Marcel Pagnol opowiada o swoim życiu z dużym poczuciem humoru, ironią oraz dociekliwością.
Przygodę z bohaterem zaczynamy w Marsylii: wysłuchujemy jego opowieści o dzieciństwie i wakacjach na wsi, przyprawionej anegdotkami wywołującymi na naszych twarzach uśmiech. Marcel Pagnol opisuje świat, który już nie wróci – bezpieczny, pełen uczuć i zrozumienia między rodzicami a dziećmi, niemalże idylliczny. To świat, który pełen jest dziecinnych dramatów i perypetii, z których po latach możemy się już tylko śmiać.

„Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki” to ponad czterysta stron relaksujących, ale także porywających historii wyjętych z magicznego świata małego Marcela. Historii, które zapewniają wspaniałą rozrywkę na każdą porę dnia i roku zarówno rodzicom, jak i dzieciom. Bo któż z nas nie chciałby znowu być beztroskim dzieckiem? Marcel Pagnol sprawia, że każdy z nas może poczuć się małym, uroczym i inteligentnym urwisem, jakim był on sam ponad sto lat temu...

Prawie każdy z nas słyszał o serii przygód Mikołajka. Najwyższa pora poznać bliżej Marcela, okrzykniętego we Francji „Dziadkiem Mikołajka”. Dodatkową rekomendację stanowi fakt, że ilustracje do obu serii tworzył Jean-Jacques Sempé, znany francuski rysownik i ilustrator.
Wydawać by się mogło, że „Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki” to historie dla dzieci. Pozory jednak...

w tej chwili dużą popularnością cieszy się literatura vintage dla dzieci. Wielki powrót przezywa Mikołajek, do którego porownywana jest niemal każda książka dla dzieci, gdzie bohaterami są małe urwisy (płci obojga). Popularne były wprowadzoen na polski rynek przez Znak "Jaśki".
Książka Pagnola , mimo, że skierowana do dorosłych, niewiele się od Jaśków różni. Ot, ma trochę wolniejsze tempo narracji. Na tyle jednak wolne, że raczej nie będę książki testować na dzieciach.
Jak się ma do innych współczesnych trendów? Nieźle zgadza się ze slow life. Bohaterowie wciąż obżerają się pysznym, zdrowym i neiprzemysłowym jedzeniem. Nieco gorzej z nurtem "toksyczna rodzina". Bohater jest zupełnei nie na czasie, gdyż sprawia wrażenie, że swoich rodziców szanuje i lubi. Nawet jeśli jest to pisane przez doroslego, to jednak zgrzyt. Powinien chociaż trochę rozliczyć ich za rodzicielskie błędy - a tu kicha.
Do tego kwestia pacyfizmu i zwierząt. Starsi bohaterowie non stop latają po polach z bronia palną, młodsi zaś poluja bez jej użycia. A nei łaska porzucić mięso?

Tak czy naczej polecam pod rozwagę zarówno łowcom trendów, jak i tych, którzy są nimi ciężko zmęczeni. Satysfakcja gwarantowana.

w tej chwili dużą popularnością cieszy się literatura vintage dla dzieci. Wielki powrót przezywa Mikołajek, do którego porownywana jest niemal każda książka dla dzieci, gdzie bohaterami są małe urwisy (płci obojga). Popularne były wprowadzoen na polski rynek przez Znak "Jaśki".
Książka Pagnola , mimo, że skierowana do dorosłych, niewiele się od Jaśków różni. Ot, ma trochę...