Reportaż jak sufluje tutejszy portal? Włóczęgowski poemat reporterski jak głosi sam autor? W pokorze do tych ja utworzyłbym kategorię "eseistycznej łazęgi literackiej spisanej na kartach papieru". I choć próbę przypisania tej książki do którejś z powyższych można uznać za błahą zabawę to warto chwilę na niej spędzić bo przez kategorię „reportaż” Odrzania otrzymała kilka niezasłużonych według mnie krytyk za to tylko, że nie potrafiono zamknąć jej w żadnej z literackich szufladek.

A zamykać jej nie warto – niech będzie dla każdego tym, czym ten ktoś chce by była. Dla mnie jest podsumowaniem tego co już wiem m.in. z innych publikacji (np. „Kajś” tego samego autora, „Poniemieckie„ Karoliny Kuszyk czy choćby „Miedzianka” Filipa Springera), jest też wprawką i zachętą to poznania historii kolejnych miast (Szczecin i Gdańsk), ale przede wszystkim pożywką do snucia refleksji nad historią „małą”, do wyabstrahowania jej z nurtu historii głównej i próby nienachalnego umojenia jej.

Sama książka jest napisana wartkim, czasem nonszalanckim językiem. Autor dociera do ciekawych i bardzo lokalnych osób. Do pełni szczęścia zabrakło mi oddanie im nieco więcej pola swoim kosztem. Doceniam również autora za przywołanie w tekście kilku tytułów publikacji, z którymi będę chciał się jeszcze zaznajomić.

Dla uspokojenia wszystkich Wiślan dodam, że jako coraz bardziej świadomy bagażu historycznego mieszkaniec Odrzanii i do tego piewca lokalności, nie straciłem apetytu i zapału do eksplorowania nadwiślańskich krain.

Reportaż jak sufluje tutejszy portal? Włóczęgowski poemat reporterski jak głosi sam autor? W pokorze do tych ja utworzyłbym kategorię "eseistycznej łazęgi literackiej spisanej na kartach papieru". I choć próbę przypisania tej książki do którejś z powyższych można uznać za błahą zabawę to warto chwilę na niej spędzić bo przez kategorię „reportaż” Odrzania otrzymała kilka...