Do końca czasu. Umysł, materia i nasze poszukiwanie sensu w zmieniającym się Wszechświecie

Książka Briana Greene`a to połączenie literatury popularno-naukowej z obszaru fizyki oraz biologii i psychologii ewolucyjnej z rodzajem esseju filozoficznego.
Wybranie takiej formy przekazu przez autora przekłada się na pewne konsekwencje w odbiorze tej książki oraz na zbiór jej zalet i wad. Na szczęście zalet jest zdecydowanie więcej.
Autor prowadzi nas przez ewolucję wszechświata od wielkiego wybuchu aż do czasu powstania życia na Ziemi oraz ewolucji tego życia w jego formę świadomą. Czyli prezentuje w mocno skrótowej formie ewolucję fizycznej rzeczywistości w której żyjemy i której jesteśmy częścią.
Konsekwencją ujęcia tak obszernego i złożonego tematu w dosyć skrótowej formie jest dosyć powierzchowne jego potraktowanie. Zasada, że o wszystkim należy mówić (pisać) w sposób tak prosty jak to tylko możliwe, ale nie prostszy, ociera się tutaj o granicę jej stosowalności w praktyce.
Ale można byłoby czepiać się autora jeśli nie rozwinąłby on części swoich myśli zawartych w „Do końca czasu..” w innych swoich książkach. A jak wiadomo zrobił to. Omawiana książka jest więc zarysem najważniejszych wątków związanych z oglądem fizycznej rzeczywistości, stworzona aby umożliwić czytelnikowi holistyczne spojrzenie na jej naturę i ewolucję. I ewentualne późniejsze zgłębianie w innych opracowaniach zagadnień, które szczególnie wzbudziły zainteresowanie.
To co pozornie może dla niektórych czytelników być wadą książki (czyli dosyć powierzchowne potraktowanie wielu ważnych wątków) ma też swoją zaletę. I to jest zaleta wszystkich książek Greene`a. Otóż brak zbytniego wchodzenia w zawiłości i złożoność poruszanych zagadnień, połączone z wielkim talentem do popularyzowania wiedzy na poziomie idei. Brak obaw o ocieranie się o banalną wręcz prostotę opisu złożonych problemów. Świetne stosowanie analogii pozwalających rozumieć lub mieć wyobrażenie o rozumieniu kompletnie nieintuicyjnej fizyki relatywistycznej czy mechaniki kwantowej. Brian Greene jest w takim wydaniu zdecydowanie mistrzem.
Wadą przekazu autora – rzeczywistą lub pozorną, bo to może być subiektywne – jest forma narracji prowadzona mniej z perspektywy niezależnego badacza, a bardziej z pozycji naukowca o ugruntowanych, niedyskutowalnych poglądach. Greene bardziej pozwala czytelnikowi czerpać satysfakcję z pełnego rozumienia prowadzonego wywodu niż pobudza do myślenia zasiewaniem wątpliwości i stawianiem znaków zapytania. Problem w tym, że dotyczy to kwestii które nie są jednoznacznie rozstrzygnięte przez świat nauki, a za takowe autor te problemy uznaje. Np. kwestia pełnej redukowalności fenomenu świadomości do procesów opartych o ogromną złożoność oddziaływań cząstek elementarnych. Wg. autora opis i „rozebranie na czynniki pierwsze” wszystkich zjawisk fizycznych (dotyczących także materii ożywionej i przejawów jej złożoności biologicznej, włączając w to fenomen świadomości i samoświadomości),jest tylko problemem odpowiednich mocy obliczeniowych, którymi obecnie nie dysponujemy. Z drugiej strony trudno do końca stawiać powyższe jako zarzut w stronę Greene`a. Wszak to on jest autorem swojej pracy i przedstawia w niej własne poglądy i przemyślenia.
Słabsza w mojej ocenie jest druga połowa książki, ta zawierająca więcej wątków filozoficznych i przemyśleń autora dotyczących człowieka i ludzkości. Jest zbyt mało wnikliwa i dosyć powierzchowna.
Książka jest jednak zdecydowanie godna polecenia. Mierzenie się z próbą zrozumienia natury Rzeczywistości w oparciu o jej naukowy opis jest wielką przygodą intelektualną. I nie tylko intelektualną zresztą. Moim zdaniem nie ma większej pożywki dla umysłu i ducha niż zgłębianie jej natury. Dla mnie to jedyny obszar do eksploracji, który daje poczucie wyjścia poza egzystencjalną ramę w jakiej przyszło funkcjonować nam jako gatunkowi.
Ta książka jest doskonała dla tych wszystkich czytelników, którzy w pierwszej kolejności trafili na trudniejsze pozycje (napisane w mniej zrozumiały sposób lub z większą dawką fizyki matematycznej) i zrazili się brakiem możliwości zrozumienia zagadnień z tego obszaru lub wręcz uznali, że ich to przerasta. „Do końca czasu..” pozwala zacząć tę przygodę jeszcze raz od początku i następnie szukać dalej bardziej szczegółowych opracowań. Ale jest to książka także dla tych dla których takie trudniejsze, szczegółowe wykłady są w pełni zrozumiałe. Holistyczne ujęcie jakie przedstawił Brian Greene daje bowiem pewną perspektywę z którą zdecydowanie warto się zapoznać na każdym poziomie zaawansowania w zgłębianiu tej tematyki.

Książka Briana Greene`a to połączenie literatury popularno-naukowej z obszaru fizyki oraz biologii i psychologii ewolucyjnej z rodzajem esseju filozoficznego.
Wybranie takiej formy przekazu przez autora przekłada się na pewne konsekwencje w odbiorze tej książki oraz na zbiór jej zalet i wad. Na szczęście zalet jest zdecydowanie więcej.
Autor prowadzi nas przez ewolucję...

Autor ma niewątpliwą łatwość pisania i rozległą wiedzę, ale wnioski sprowadzają się do podobnych, jakie w młodości słyszałem w ówczesnej przestrzeni medialnej - marksistowska nauka radziecka z pobłażliwością patrzy na Zachód, bo dawno odkryła, że wszystko sprowadza się do materii. Może tak, może nie - nie wiem. Autor jest pewien , i nawet jeśli nie ma dowodów , to stwierdza,że za sto , może tysiąc lat nauka potwierdzi jego przewidywania. Cała książka jest napisana jakby właśnie w celu potwierdzenia jego poglądów na kosmos,życie, świadomość, religię itd. I to od początków Wszechświata. Astronomia, fizyka, matematyka, biochemia, psychiatria i inne - jest tam wszystko. Robi wrażenie wiedza autora, umiejętność argumentacji. Są ciekawe fragmenty, są drobiazgowe i męczące opisy. Autor podkreśla,że jest niewierzącym Żydem i rodzi się refleksja,że żadna inna religia nie zrodziła tak wielu klasyków materializmu i religijnych fanatyków równocześnie.

Autor ma niewątpliwą łatwość pisania i rozległą wiedzę, ale wnioski sprowadzają się do podobnych, jakie w młodości słyszałem w ówczesnej przestrzeni medialnej - marksistowska nauka radziecka z pobłażliwością patrzy na Zachód, bo dawno odkryła, że wszystko sprowadza się do materii. Może tak, może nie - nie wiem. Autor jest pewien , i nawet jeśli nie ma dowodów , to...

Jednym słowem? Miszmasz.

Lubię takie "renesansowe" podejście, ale z książek tego rodzaju bardziej przypadła mi do gustu "Konsiliencja" E.O. Wilsona - spójniejszy wywód. Tutaj natomiast wydaje mi się, że autor próbuje swoje holistyczne przemyślenia przekazać zbyt chaotycznie. Za dużo lepsze uważam jego poprzednie książki - np. "Piękno wszechświata", gdzie koncentrował się na tym, czym się zajmuje na co dzień - teorii strun.

Jednym słowem? Miszmasz.

Lubię takie "renesansowe" podejście, ale z książek tego rodzaju bardziej przypadła mi do gustu "Konsiliencja" E.O. Wilsona - spójniejszy wywód. Tutaj natomiast wydaje mi się, że autor próbuje swoje holistyczne przemyślenia przekazać zbyt chaotycznie. Za dużo lepsze uważam jego poprzednie książki - np. "Piękno wszechświata", gdzie koncentrował się...

Książka jest bardzo różnorodna. Wstęp dziwny, pierwszy rozdział jak wstęp, potem zaczyna się fizyka i biologia. I próba tłumaczenia biologii na poziomie fizyki (dla mnie to zbyt duży przeskok, żeby budować teoretyczne mosty i tłumaczyć czym jest świadomość lub wola przy pomocy atomów i kwantów).
Dobra lekcja fizyki do samego końca książki.

Pozdrawiam i oby pole Higgsa nie zmieniło się zbyt wcześnie!

Książka jest bardzo różnorodna. Wstęp dziwny, pierwszy rozdział jak wstęp, potem zaczyna się fizyka i biologia. I próba tłumaczenia biologii na poziomie fizyki (dla mnie to zbyt duży przeskok, żeby budować teoretyczne mosty i tłumaczyć czym jest świadomość lub wola przy pomocy atomów i kwantów).
Dobra lekcja fizyki do samego końca książki.

Pozdrawiam i oby pole Higgsa nie...

Książka Brian'a Greena (profesora fizyki i matematyki) przekracza ramy publikacji popularnonaukowej. W poszukiwaniu sensu (życia, kosmicznej ewolucji) autor opowiada o kosmologii, fizyce kwantowej, antropologii, religii, wplatając wątki biograficzne. Książka (nie da się tego uniknąć przy tak określonym temacie) niemal o wszystkim. A skoro o wszystkim to każdy znajdzie coś dla siebie. I chyba nikt nie będzie usatysfakcjonowany całością.

Książka Brian'a Greena (profesora fizyki i matematyki) przekracza ramy publikacji popularnonaukowej. W poszukiwaniu sensu (życia, kosmicznej ewolucji) autor opowiada o kosmologii, fizyce kwantowej, antropologii, religii, wplatając wątki biograficzne. Książka (nie da się tego uniknąć przy tak określonym temacie) niemal o wszystkim. A skoro o wszystkim to każdy znajdzie coś...

Autor bardzo szybko rozszerza swój wywód o obszary poza fizyką i kosmologią, dzięki czemu, niestety, zamiast filozoficznego wywodu o czasie, dostajemy bajania o historii języka i świadomości.

Autor bardzo szybko rozszerza swój wywód o obszary poza fizyką i kosmologią, dzięki czemu, niestety, zamiast filozoficznego wywodu o czasie, dostajemy bajania o historii języka i świadomości.

Bardzo naukowy język. Fizyka kwantowa. Chemia. Kosmologia. Ale dość ciekawa.

Bardzo naukowy język. Fizyka kwantowa. Chemia. Kosmologia. Ale dość ciekawa.

pan Brian stawia ciekawe pytania, ale ma tendencję do lania wody i powtarzania się, poza tym klasyczne amerykańskie "sprawdźcie w mojej poprzedniej książce", "sprawdźcie w mojej poprzedniej książce"

pan Brian stawia ciekawe pytania, ale ma tendencję do lania wody i powtarzania się, poza tym klasyczne amerykańskie "sprawdźcie w mojej poprzedniej książce", "sprawdźcie w mojej poprzedniej książce"

Za mało faktów, za dużo filozofii

Za mało faktów, za dużo filozofii

Wow wow wow!!! Po prostu rewelacja. Brakuje skali!

Wow wow wow!!! Po prostu rewelacja. Brakuje skali!