Kto czytał kiedyś Przymanowskiego bo zafascynował się serialem "Czterej pancerni..." wg jego książki powinien przyjąć tę odtrutkę. Bardzo dobra książka w klarownym stylu. Swoją drogą byłby to piękny tryumf polskiego kina taki serial o prawdziwej historii pancernych, od wysiedleń na Syberię aż do użycia Brygady im. Bohaterów Westerplatte w walce z podziemiem antykomunistycznym, bo Gustlik i Janek by brali udział w walce z reakcją w kolejnych odcinkach.

Kto czytał kiedyś Przymanowskiego bo zafascynował się serialem "Czterej pancerni..." wg jego książki powinien przyjąć tę odtrutkę. Bardzo dobra książka w klarownym stylu. Swoją drogą byłby to piękny tryumf polskiego kina taki serial o prawdziwej historii pancernych, od wysiedleń na Syberię aż do użycia Brygady im. Bohaterów Westerplatte w walce z podziemiem...

Książka ta, to nic innego jak w znacznej mierze streszczenie książki "Studzianki" J. Przymanowskiego, która powiela te same mity co pierwowzór. Zasadnicza różnica polega na narracji, która w "Studziankach" jest pro-rosyjska, a tutaj anty-rosyjska. Czy warto ją przeczytać? Oczywiście, że nie. Książka jest słabo napisana, nie wnosi nic nowego do dyskusji, a kwintesencją tej książki jest wielokrotne wpisanie jako źródło informacji Wikipedii. Wiele zarzutów wobec oficerów LWP jest mocno naciąganych, co zapewne wynika ze stronniczości książki.

Najbardziej dziwi mnie wysoka ocena w serwisie, ale zapewne spowodowane to jest tym, że nie każdy czytał książkę Przymanowskiego, ani też nie każdy musi "ogarniać" temat, o którym traktuje ta książka.

Książka ta, to nic innego jak w znacznej mierze streszczenie książki "Studzianki" J. Przymanowskiego, która powiela te same mity co pierwowzór. Zasadnicza różnica polega na narracji, która w "Studziankach" jest pro-rosyjska, a tutaj anty-rosyjska. Czy warto ją przeczytać? Oczywiście, że nie. Książka jest słabo napisana, nie wnosi nic nowego do dyskusji, a kwintesencją tej...

Historia 1 WDP im. Tadeusza Kościuszki. Zamiarem autora było stworzenie opowieści o prawdziwych 4 pancernych. Czy mu się to udało? Chyba tak. Książka jest przyjemna, dość dobrze się ją czyta. Miejscami wplata w swoją narrację szersze wątki polityczne czy militarne co akurat jest dobre bo pozwala odnaleźć się na szerokim froncie wschodnim. Ciekawe jest też przeplatanie opowieści innymi wątkami i urywanie jej aby znów do niej powrócić w dość zaskakującym momencie. Autor przywołuje proste losy prostych żołnierzy ściąganych gdzieś z Sybiru, opisuje skąd rekrutowali się oficerowie, dlaczego było tylu Rosjan. Ciekawie sportretowana jest rola gen. Berlinga.
Dla mnie to naprawdę ciekawa książka. Trudo mi polemizować z zarzutami o plagiat bo nie czytałem innych opowieści na ten temat. Cieszę się z tej lektury bo mogłem się poczuć trochę jak Marian Chodor. Jeden z wielu Polaków których wybrał jak wybrał, bo innego wyboru nie miał, a kochał Polskę!

Historia 1 WDP im. Tadeusza Kościuszki. Zamiarem autora było stworzenie opowieści o prawdziwych 4 pancernych. Czy mu się to udało? Chyba tak. Książka jest przyjemna, dość dobrze się ją czyta. Miejscami wplata w swoją narrację szersze wątki polityczne czy militarne co akurat jest dobre bo pozwala odnaleźć się na szerokim froncie wschodnim. Ciekawe jest też przeplatanie...

Prawdziwa historia ... czy plagiat?

K. Śledziński przepisuje, tyle że własnymi słowami, książki K. Przytockiego (Warszawska Pancerna; W pancernym zwiadzie; Wojna, czołgi i dziewczyny) i J. Przymanowskiego (Studzianki).
W tym bezmyślnym tworzeniu popełnia te same błędy merytoryczne, tu nawiążę do stylu autora - "toczka w toczkę", co ww. autorzy.
W rozdziale o wyzwoleniu Bydgoszczy kopiuje dokładnie te same błędy co Przytocki (daty, kolejność wydarzeń, uzbrojenie). Z Przymanowskiego opisuje czyny załogi czołgu o nr. 102. Nie zna więc dwóch prac J. Magnuskiego "Wozy bojowe LWP" i S. Komornickiego "Regularne jednostki LWP", w których wyczytałby, że ani w dwupułkowej, ani w trzybatalionowej 1BPanc. nie było czołgu o nr. 102.
Mapy, zresztą bardzo słabe, to kopie map z książki K. Przytockiego "Warszawska Pancerna". W "Tankistach" nie ma o tym żadnej wzmianki.
K. Śledziński miejscami nie ma pojęcia o czym pisze: myli kompanie i bataliony, ilość czołgów i dział pancernych, skład jednostek.
Kompromituje się jako obiektywny historyk, ale też jako człowiek, pisząc o kobiecie: "Charakteryzująca się wątpliwą urodą ...".
Ta książka to ani biografia Berlinga, ani pełen szlak bojowy 1BPanc., ani wspomnienia czołgistów (cytuje jedynie wspomnienia dwóch żołnierzy z plutonu pieszego zwiadu),ani tym bardziej "prawdziwa historia czterech pancernych".
K. Śledziński nie błysnął ani kulturą, ani wiedzą, ani uczciwością.
Książka do zapomnienia.

"-"
- błędy merytoryczne
- słabej jakości mapy
- ubogi i kiepskiej jakości materiał ilustracyjny, do tego niewłaściwie podpisany

Prawdziwa historia ... czy plagiat?

K. Śledziński przepisuje, tyle że własnymi słowami, książki K. Przytockiego (Warszawska Pancerna; W pancernym zwiadzie; Wojna, czołgi i dziewczyny) i J. Przymanowskiego (Studzianki).
W tym bezmyślnym tworzeniu popełnia te same błędy merytoryczne, tu nawiążę do stylu autora - "toczka w toczkę", co ww. autorzy.
W rozdziale o wyzwoleniu...

Powiem krótko... bardzo mi przypomina "Tygrysy".

Powiem krótko... bardzo mi przypomina "Tygrysy".

Spodziewałem się trochę więcej, wiele tekstu powielane co kilkanaście stron.
Streszczenie historii żołnierzy 1 Pancernej, na podstawie innych ciekawych pozycji. Jedna dla mnie warta rzecz- wykaz literatury jakiej korzystał autor

Spodziewałem się trochę więcej, wiele tekstu powielane co kilkanaście stron.
Streszczenie historii żołnierzy 1 Pancernej, na podstawie innych ciekawych pozycji. Jedna dla mnie warta rzecz- wykaz literatury jakiej korzystał autor

Autor przybliża nam historię drugiej po 1 WDP im. Tadeusza Kościuszki najsłynniejszej jednostki Wojska Polskiego (ludowego/odrodzonego) na Froncie Wschodnim - 1 Warszawskiej Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Publikacja zaczyna się w chwili gdy w 1939 zachodnie ziemie białoruskie i ukraińskie przed wojną wchodzące w skład Polski zostały włączone do Związku Radzieckiego a wielu ich polskich mieszkańców deportowano w głąb Kraju Rad, kończy się natomiast w 1946, gdy warszawska pancerna została przeformowana w 1 Warszawski Pułk Czołgów. Poznajemy historię pierwszej jednostki pancernej Ludowego Wojska Polskiego, która tylko raz mogła być prawdziwą brygadą czołgów gdyż przez większość jej istnienia był traktowana jako swego rodzaju wypożyczalnia czołgów dla polskich i radzieckich jednostek piechoty. Poznajemy też historię kilku rzeczywistych żołnierzy i żołnierek 1 WBPanc, z których najważniejszy jest zwiadowca Marian Chodor, autor rękopisu pamiętnika Sybiraka.

Mam parę zastrzeżeń min. brak osobnego aneksu z dokumentami, listami i zdjęciami (zdjęć parę jest ale ich jakość pozostawia wiele do życzenia) ale polecam tę publikację. Chyba pierwszą w III RP książkę (nie tomik kolekcji czy artykuł) dotyczącą historii tej jednostki.

Autor przybliża nam historię drugiej po 1 WDP im. Tadeusza Kościuszki najsłynniejszej jednostki Wojska Polskiego (ludowego/odrodzonego) na Froncie Wschodnim - 1 Warszawskiej Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Publikacja zaczyna się w chwili gdy w 1939 zachodnie ziemie białoruskie i ukraińskie przed wojną wchodzące w skład Polski zostały włączone do Związku...

"Tankiści. Prawdziwa historia czterech pancernych" (Kacper Śledziński)

Książka nie do końca jest polemiką z "4 pancernymi". Wprawdzie nawiązuje w kilku miejscach do powieści Przymanowskiego ale nie jest to jej głównym celem.
Czyta się przyjemnie. Dla chcących poznać w pigułce historię polskich pancerniaków na wschodzie na tle polityki Stalina i ZSRR- polecam.

"Tankiści. Prawdziwa historia czterech pancernych" (Kacper Śledziński)

Książka nie do końca jest polemiką z "4 pancernymi". Wprawdzie nawiązuje w kilku miejscach do powieści Przymanowskiego ale nie jest to jej głównym celem.
Czyta się przyjemnie. Dla chcących poznać w pigułce historię polskich pancerniaków na wschodzie na tle polityki Stalina i ZSRR-...

Nie będę pierwszym, który napisze, że podtytuł o czterech pancernych jest mylący. Spodziewałem się częstych relacji o stosunkach ludności cywilnej z brygadami pancernych. Niestety to nie taka książka. Mimo wszystko autor, poza relacjami z bitew, napisał książkę ciekawie.

Nie będę pierwszym, który napisze, że podtytuł o czterech pancernych jest mylący. Spodziewałem się częstych relacji o stosunkach ludności cywilnej z brygadami pancernych. Niestety to nie taka książka. Mimo wszystko autor, poza relacjami z bitew, napisał książkę ciekawie.