Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widzę, że wszyscy zachwycają się Zafonem, piszą jaki to jest niesamowity, a jego książki magiczne, etc. To pierwsza książka, którą miałam okazję przeczytać tego autora. Nie zachwyciła mnie ani trochę. Pewnie dla osób, które wypowiadają się o nim w samych superlatywach, wydam się dziwna albo powiedzą, że nie zrozumiałam tej książki. Nie wiem... Może coś jest nie tak ze mną, a może z tą książką. Może to nie moje klimaty.
Na początku przeraziła mnie ilość stron, jednak jak zaczęłam czytać, stwierdziłam, że jest dość łatwa do czytania, więc nie powinno być problemu. Była obiecująca- mądre cytaty, ciekawy główny bohater i tajemniczy, osobliwy Corelli. Przechodząc dalej- w pewnym momencie wszystko wydało mi się zbyt zawiłe. Czekałam jednak na rozwiązanie, miałam nadzieję na jakieś wytłumaczenia ze strony Corellego, na zdemaskowanie wszystkich, cokolwiek. Koniec książki mnie zawiódł- nie doczekałam się żadnego wyjaśnienia, a wszystko było jakby wymuszone, jak gdyby Zafon miał piękny pomysł na tę książkę, ale w pewnym momencie już sam się pogubił i nie wiedział, o czym chce pisać, po czym sprzedał mdłe zakończenie. Książka nic nie wniosła do mojego życia, poza tym, że już sama nie wiem, o co w niej chodziło i że nieprędko sięgnę bo kolejną książkę Zafona.

Widzę, że wszyscy zachwycają się Zafonem, piszą jaki to jest niesamowity, a jego książki magiczne, etc. To pierwsza książka, którą miałam okazję przeczytać tego autora. Nie zachwyciła mnie ani trochę. Pewnie dla osób, które wypowiadają się o nim w samych superlatywach, wydam się dziwna albo powiedzą, że nie zrozumiałam tej książki. Nie wiem... Może coś jest nie tak ze mną,...

Kupiłam tę książkę ponad rok temu w nadziei, że bardzo mi się spodoba jak inne książki, które przeczytałam, napisane przez Paulo Coelho.
Niestety nie mogłam przez nią przebrnąć, nudziła mnie.
Ostatnio postanowiłam ją przeczytać. Tym razem, na pewno. No więc, zaczęłam, jakoś udało mi się to udało, choć nie było łatwo.
Krótko- zawiodłam się. Liczyłam na to, że bardzo mi się spodoba, bo "przecież Paulo Coelho to taki dobry pisarz. Niemożliwe, żeby mi się nie spodobała." Jednak było inaczej.
Autor pisze, że Bóg wspierał Igora, kiedy ten zabijał ludzi. O co chodzi?! Nawet jeżeli zabijał z miłości, Bogu z pewnością by się to nie podobało. Autor powinien to wiedzieć. Przecież już pisał książki, w których głównych wątkiem była religia.
"Dowiedziałam się", że istnieje Superklasa. Okej, wiedziałam to już dużo wcześniej. Ludzie przywiązują wielką wagę do ubioru, majętności etc. Wiemy to. Wszyscy to wiemy, więc śmiem twierdzić, że ta książka nic nie wnosi.
Ponadto, Igor na początku zabijał, bo chciał dotrzeć do Ewy. Chciał, żeby zdała sobie sprawę z tego, że go kocha, że mogą być razem i będą. Spełnią się ich wszystkie marzenia. Już niedługo.
Wtedy Igor stwierdził, że jednak nie kocha Ewy (przypominam, że książka opowiada o jednym dniu. W ciągu kilku godzin to stwierdził.), że zabijanie z jej powodu jest bez sensu i nie jest jej warte ( chyba jedyna rzecz mądra w tej powieści). Jednakże na końcu ZABIJA Ewę i Hamida. Zabijanie jest złe, ale jednak zabił miłość swojego życia. Autor chyba nie do końca wiedział, co chciał przekazać. Nie wyszło mu to.
Uważam, że ta książka jest całkowicie wymuszona. Napisana, ponieważ ludzie lubią jego książki, więc ta też się spodoba...

Kupiłam tę książkę ponad rok temu w nadziei, że bardzo mi się spodoba jak inne książki, które przeczytałam, napisane przez Paulo Coelho.
Niestety nie mogłam przez nią przebrnąć, nudziła mnie.
Ostatnio postanowiłam ją przeczytać. Tym razem, na pewno. No więc, zaczęłam, jakoś udało mi się to udało, choć nie było łatwo.
Krótko- zawiodłam się. Liczyłam na to, że bardzo mi się...