Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najlepszy charakter mają cynicy, a najbardziej nieznośni są idealiści.

Najlepszy charakter mają cynicy, a najbardziej nieznośni są idealiści.

WANDA JUNE: Bardzo panią prosę, niech pani wstąpi do nasego klubu. MILDRED: Nic z tego, złotko. Klub Anonimowych Alkoholików zabiera mi dosłownie cały wolny czas. A Harold Ryan jest postacią, o której bym najchętniej zapomniała raz na zawsze. To on mnie wpędził w alkoholizm. Tak samo jak dwie pierwsze żony. VON KONINGSWALD: Maltretował panią? MILDRED (zakrywając uszy Wandzie June): Przedwczesny wytrysk. VON KONINGSWALD: Ach soooooooooooo.

WANDA JUNE: Bardzo panią prosę, niech pani wstąpi do nasego klubu. MILDRED: Nic z tego, złotko. Klub Anonimowych Alkoholików zabiera mi dosłownie cały wolny czas. A Harold Ryan jest postacią, o której bym najchętniej zapomniała raz na zawsze. To on mnie wpędził w alkoholizm. Tak samo jak dwie pierwsze żony. VON KONINGSWALD: Maltretował panią? MILDRED (zakrywając uszy Wandzie J...

(…) niemożliwa jest prawdziwa nieobecność myśli, już samo przez się pomyślałem o nieobecności. Z czego wynika, że niemożliwa jest prawdziwa nieobecność myśli, nie może bowiem być stwierdzona, a to jest równoznaczne z nieistnieniem. To był cudowny stan, zupełnie odmienny od zrutynizowanego wewnętrznego rytmu umysłu. Nawiasem mówiąc, zawsze zdumiewał mnie pewien rys właściwy ludziom, którzy nie zdają sobie sprawy z własnych procesów psychicznych.

(…) niemożliwa jest prawdziwa nieobecność myśli, już samo przez się pomyślałem o nieobecności. Z czego wynika, że niemożliwa jest prawdziwa nieobecność myśli, nie może bowiem być stwierdzona, a to jest równoznaczne z nieistnieniem. To był cudowny stan, zupełnie odmienny od zrutynizowanego wewnętrznego rytmu umysłu. Nawiasem mówiąc, zawsze zdumiewał mnie pewien rys właściwy lud...

(…), gdy ktoś stara się uciec od innych, mimo woli całe życie idzie ich nieczytelnym śladem. Choćby dlatego, że nadal od nich ucieka. Żeby uciec, trzeba dokładnie wiedzieć nie tyle dokąd, ile skąd się ucieka. Dlatego koniecznie trzeba mieć wciąż przed oczami swoje więzienie.

(…), gdy ktoś stara się uciec od innych, mimo woli całe życie idzie ich nieczytelnym śladem. Choćby dlatego, że nadal od nich ucieka. Żeby uciec, trzeba dokładnie wiedzieć nie tyle dokąd, ile skąd się ucieka. Dlatego koniecznie trzeba mieć wciąż przed oczami swoje więzienie.

Wy, wojskowi, jesteście zbyt prostolinijni – odparł Timur Timurowicz. – To nie takie proste. Jak się to mówi: Rosji rozumem nie zmierzysz i nie wszystko da się sprowadzić do nerwicy seksualnej. A zatem bez pośpiechu. Najuważniejsze, że mamy efekt katharsis, choć w dość osłabionej formie.

Wy, wojskowi, jesteście zbyt prostolinijni – odparł Timur Timurowicz. – To nie takie proste. Jak się to mówi: Rosji rozumem nie zmierzysz i nie wszystko da się sprowadzić do nerwicy seksualnej. A zatem bez pośpiechu. Najuważniejsze, że mamy efekt katharsis, choć w dość osłabionej formie.

Kiedy zablokowana materia patologiczna przebija się na powierzchnię świadomości, musi pokonać silny opór, dlatego często występują przy tym wizje katastrof i wszelkiego rodzaju zderzeń, jak choćby tutaj. To najpewniejsza oznaka, że kierunek jest właściwy.

Kiedy zablokowana materia patologiczna przebija się na powierzchnię świadomości, musi pokonać silny opór, dlatego często występują przy tym wizje katastrof i wszelkiego rodzaju zderzeń, jak choćby tutaj. To najpewniejsza oznaka, że kierunek jest właściwy.

Tak czy owak- to niezwykle interesujący przypadek. Rzekłbym nawet – wprost szekspirowska psychodrama. Zderzenie tak różnych na pierwszy rzut oka elementów świadomości, jak meksykańska opera mydlana, katastroficzny hollywoodzki dreszczowiec i nieokrzepła rosyjska demokracja. Zna pan tę meksykańską telenowelę Po prostu Maria? Też pan nie pamięta? Oczywiście. Krótko mówiąc, on uważa się za ów bohaterkę, tę właśnie Marię. Przypadek całkiem banalny gdyby nie podświadoma identyfikacja z Rosją plus kompleks Agamemnona z dynamiką analną. Słowem, moja specjalność – rozdwojenie fałszywego „ja”.

Tak czy owak- to niezwykle interesujący przypadek. Rzekłbym nawet – wprost szekspirowska psychodrama. Zderzenie tak różnych na pierwszy rzut oka elementów świadomości, jak meksykańska opera mydlana, katastroficzny hollywoodzki dreszczowiec i nieokrzepła rosyjska demokracja. Zna pan tę meksykańską telenowelę Po prostu Maria? Też pan nie pamięta? Oczywiście. Krótko mówiąc, on uwa...