Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna krótka, niewielka objętościowo porcja przedziwnej prozy Krzysztofa Środy. Opowieść o Maroku, Czeczenii, Polsce, byciu tu i tam, zbiegach okoliczności, podskórnych przeczuciach, mistycznych niemalże przepowiedniach 'starików' z górskich aułów, piętnie przemocy i wojny, świetle i mgle Magrebu. Jak zwykle Środa daje popis estetycznego wyczucia, mistrzowskiego panowania nad literacką materią, z której lepi prostą, choć skrzącą się erudycją opowieść o niczym,... i o wszystkim. Niewielu autorów potrafi zajmująco pisać o tak prostych, zwyczajnych czynnościach jak picie herbaty z miętą w marokańskiej czajchanie czy wędrówce po plaży i przyglądaniu się przeróżnym odpadom i śmieciom wyrzuconym przez ocean. Proza trochę jak u Stasiuka, tylko subtelniejsza i - no właśnie- delikatniejsza, ni to eseistyka, proza podróżna, impresje, wspomnienia, a gdzieś tam przewija się nieustannie postać Jana Potockiego, jako swoiste 'alter ego' autora. Warto oddać się lekturze i powoli 'sączyć' opowieść strona po stronie, czerpiąc niewymawialną przyjemność z prostego obcowania z literacką opowieścią: w książce tej Krzysztof Środa nieraz powtarza-jak refren, a może jak memento- czasami lepiej przeczytać o czymś, niż to zobaczyć...

Kolejna krótka, niewielka objętościowo porcja przedziwnej prozy Krzysztofa Środy. Opowieść o Maroku, Czeczenii, Polsce, byciu tu i tam, zbiegach okoliczności, podskórnych przeczuciach, mistycznych niemalże przepowiedniach 'starików' z górskich aułów, piętnie przemocy i wojny, świetle i mgle Magrebu. Jak zwykle Środa daje popis estetycznego wyczucia, mistrzowskiego panowania...