Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tragedia.
Gdyby nie to, że dostałem książkę w prezencie od kochanej osoby, wrzuciłbym ją do kontenera z makulaturą po drugim rozdziale.
Autor idzie w objętość. Nieważne, czy pisze o zaginięciu, czy o niespodziewanym odkryciu (np. Mach Picchu), grunt żeby coś pisać. Liczy się wierszówka.
Do jednego worka i na równych prawach wrzuca nieliczne doniesienia o charakterze naukowym razem z legendami, opowieściami i zwyczajną fikcją literacką.
Na specjalny uśmiech zasługują podziękowania wydawcy dla tłumacza za świetną robotę. Tymczasem tekst jest po prostu niechlujny. Nikt nie zadał sobie chyba trudu przeczytania go przed drukiem, bo nie sposób inaczej wytłumaczyć tylu błędów gramatycznych i składniowych, ile występuje w tym "dziele".

Tragedia.
Gdyby nie to, że dostałem książkę w prezencie od kochanej osoby, wrzuciłbym ją do kontenera z makulaturą po drugim rozdziale.
Autor idzie w objętość. Nieważne, czy pisze o zaginięciu, czy o niespodziewanym odkryciu (np. Mach Picchu), grunt żeby coś pisać. Liczy się wierszówka.
Do jednego worka i na równych prawach wrzuca nieliczne doniesienia o charakterze...

Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus, a Amerykanie są z księżyca.
Trafne spostrzeżenia dotyczące komunikacji między kobietami i mężczyznami, niestety doładowane poradami, jak poprawić relacje między partnerami. Niestety, bo napisane przez kogoś, dla kogo psychoterapeuta jest niemalże trzecim członkiem każdego normalnego (?) małżeństwa.

Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus, a Amerykanie są z księżyca.
Trafne spostrzeżenia dotyczące komunikacji między kobietami i mężczyznami, niestety doładowane poradami, jak poprawić relacje między partnerami. Niestety, bo napisane przez kogoś, dla kogo psychoterapeuta jest niemalże trzecim członkiem każdego normalnego (?) małżeństwa.

Przeurocza opowieść. Niespieszna i ciepła jak woda w Gangesie. Napisałbym, że to bajka, ale kto zaręczy, że nie może się naprawdę wydarzyć? Czuć w tej książce szacunek autora dla swoich postaci, tak jak one szanują siebie nawzajem. Ale jest też odrobina sympatycznej ironii i humoru z ludzkich przywar.

Przeurocza opowieść. Niespieszna i ciepła jak woda w Gangesie. Napisałbym, że to bajka, ale kto zaręczy, że nie może się naprawdę wydarzyć? Czuć w tej książce szacunek autora dla swoich postaci, tak jak one szanują siebie nawzajem. Ale jest też odrobina sympatycznej ironii i humoru z ludzkich przywar.